XXI
SIC, SIC IUVAT IRE SUB UMBRAS Virgil

Sola, Cupidineas volvens sub pectore curas,
    Infido statuit Laura perire viro.
Nuper in Hesperias Phoebus descenderat undas,
    Coeperat e tepidâ surgere valla vapor:
Plena reliquissent fulvae mulctralia vaccae,
    Longaque frendentem terruit umbra canem.
Iamque vagis Virgo compleverat omne querelis,
    Cum serum varias per nemus audit aves.
Ingreditur: non illa petit lenimina luctus,
    Corde sed e tristi talia verba ruunt.
Vae! quousque viro sic temnar? inultaque temnar?
    Debuerat potius quod licet ille mori!
Ulmo a procerâ suspendar , inutile pondus,
    Hei mihi! vel rapidis obruta mergar aquis?
Obruta merga aquis? eheu! fortasse sepulchrum
    Non erit, et nullo carmine nota tegar.
Talia dicebat, cum linquens Tityrus umbram
    Ecce puellares sternitur ante pedes.
Anne decet lacrymis madefiant Virginis ora,
    Illa ora, illa novâ candidiora nive.
O! mea nectareas abstergant basia guttas
    Morte ferâ debet virgo tenella mori?
Suspendare? sequar fugientis ad astra sodalis,
    Teque iubente altis obruar unus aquis.
Qualia dixit habes: licet haud memore quid egit;
    Hoc Musaeque vetant, et vetat ipse Pudor.
Laetior hinc animus Laurae: Mors undique fugit:
    Fertur et haec dulci fassa fuisse proco.
Certa fui lethi; sic, sic iuvat ire sub umbras
O! mihi talem obitum quaelibet hora ferat.