XX

Me iuvat in campis pueros lususque videre,
    Praeteritos animo me revocare, dies.
Ergo iterum aspicio te, Rugbia laeta! sodales
    Ergo iterum veteres, aspiciensque fleo.
Non quia me miserum tua linquere iusserit arva
    Iste sed indignos reprime, Musa! modos.
At Natura iubet, quae me mollissima finxit,
    Non mala, nec iusto membra vigore carent.
Sed lacrymas oculo quoties velit elicet, et me
    Excruciant alii quae leviora putant.
Stipes agro non est, non septa virentia rident
    Vere novo, modicâ non strepit amnis aquâ;
Pernicem puerum quae transiluisse recordor,
    Quin ictu subito pectora pulsa micent.

Aspice, conigerae nutant ut in aere pinus,
    Subter, ut aureolis laeta genista comis!
Insula! tu mihi surgis; ego te saepe solebam
    Cingere flore capri, te decorare rosis!
Ambit et hos flores, fine nomine, parvula Nympha,
    Nympha sub ardenti mox peritura Cane.
Illius in ripâ quoties sub vespere sedi,
    Compingens lyricis anxia verba modis!
Forsitan aut calamo liquidas Elegeia voces
    Leniter inflaret, forsitan aptus Amor.
Ista diu periere; diu si dicere fas est,
    Cum iam bis novies haud mihi venit hyems
At sero linquant puerilia tempora mentem
    Quae nisi cum gemitu nec reputare licet.