XIII. DE PROSOPOEIA. [1] Prosopoeia est, cum inanimalium et persona et sermo fingitur. Cicero in Catilina (1,27): "Etenim si mecum patria mea, quae mihi vita mea multo est carior, loqueretur, dicens,et cetera. [2] Sic et montes et flumina vel arbores loquentes inducimus, personam inponentes rei quae non habet naturam loquendi; quod et tragoedis usitatum et in orationibus frequentissime invenitur.