15. Quomodo amicus quidam ejus secularis graviter peccaverat, et meruit indulgentiam per preces ejus; et non solum ipse, sed omnes quos ipsa dilexit, et qui eam diligebant, et spem haberent in ea, benefaceret eis Dominus propter eam.

De specialibus amicis ejus quidem vir secularis in grave peccatum inciderat. Faciens ergo confessionem suam, poenitentiam quidem peccati fecit, sed nullam indulgentiae consolationem in oratione sentire promeruit. Quapropter in voraginem desperationis fere cadebat: veniens autem ad piam Lutgardem, quasi ad propriam matrem, quid egisset,et quid pro scelere sustineret, gravi moerore conquestus est.At illa semel, iterato, ac tertio pro peccatore orationem effundens, nullum secundum quod solebat, responsum a Domino accepit. Ille vero in nullo se habere melius sentiebat. Hoc viso pia Lutgardis in oratione cum Domino mira spiritus instantia luctabatur. Tandem vero, ubi in ira Dominum misericordias continentem evincere non valebat,dixit: Aut dele me de libro vitae, aut dimittas illi noxam hanc. Nec mora: in voce hac Dominus ad misericordiam inclinatus, dixit: Ecce dimisi illi, quia confisus est de te: et non solum illi, sed et omnibus qui spem habent in te, et diliguntur a te, benefaciam propter te. Ad haec igitur Dei verba, mox homo ille spem veniae perfecte recipiens, ad statum gratiorem, et magis peccatum, quam ante lapsum,Domino propitiante pervenit.