15. Quomodo Christus sibi apparuit in cruce affixus, et ipsa osculata est vulnus ejus.

Proinde ad recordationem illius acutissimae visionis aquilae. Joannis scilicet Evangelistae, qui fluenta Evangelii de ipso sacro Dominici pectoris fonte potavit; apparuit ei in spiritu aquila, tanto pennarum nitore refulgens, ut totus potuisset orbis illius claritatis radiis illustrari. Ad visionem ergo illius super id quod dici potest admiratione nimia stupefacta; praestolabatur ut Dominus, secundum capacitatem debilis aciei, tanti speculationis gloriam temperaret. Et factum est ita. Visionis ergo modum moderatius contemplata, vidit quod aquila ori suo rostrum imponeret, et animam ejus tam ineffabilis luminis coruscatione repleret,ut secundum id quod viventibus possibile est (quia Moysi dictum est; Non videbit me homo, et vivet) nulla eam divinitatis secreta laterent. Tanto enim de torrente voluptatis abundantius hausit in domo, quanto magnificentior aquila vas cordis ejus extensum desiderio magis invenit. In hoc autem ei secundum conscientiam, ut spero, non erroneum testimonium habebo; quod licet ipsa in communibus verbis, rudis quodam modo et simplicissima videretur et esset; tamen numquam ab ore alicujus ita sincera, ita ardentissima, ita secundum veritatis spiritum decisa verba, in spiritualis collationis secretis inveni; in tantum, ut rudem me prorsus et hebetem ad intellectum verborum ejus saepissime reputarem. Loci adhuc et temporis memor, tantum me aliquando in verborum ejus subtilitate stupuisse profiteor; ut si diu me illa dulcis et ineffabilis admiratio tenuisset, aut amentem me utique, qutextinctum (?) penitus reddidisset. Sed hoc non isto in tempore,de quo ad praesens scribo, sed ante mortem ejus, annis ferme sedecim, fuit.