40. Quomodo ignotae linguae scientiam habuit in consolatione cujusdam mulieris, quae desperata fuerat; et quomodo liberata est per eam.

Tribulatos et tenatos confortare et roborare cum mira sollicitudine nitebatur: Et revera mirum in modum gratia mei in hoc Deus ipse contulerat ut nullus ab ea vel tentatus vel tribulatus sine alleviatione discederet. Veniens ergo quaedam mulier, ab omni spe veniae penitus desperata, locutorium introivit. Rogabant autem Moniales ut consolationem reciperet, et spem in Deum poneret, qui non vult mortem peccatoris, sed ut convertatur et vivat. Illa autem casso labore fugere nitebatur: retenta tamen ea rogabant, ut expectaret piam Lutgardem; quae etsi ei ad consolationem loqui non posset, tamquam Teutonica, pro et tamen Dominum exoraret: erat autem mulier penitus Gallica. Nec mora, pia Lutgardis adducta, ad remotum locum cum muliere secessit: sensit euim in spiritu supra modum feminam tribulatam. Mirari omnes ac ridere coeperunt, quomodo ignotae sibi invicem linguae in colloquio convenirent. Postquam ergo ibidem diutius consedissent, surrexit mulier, ad plenissimam spei fiduciam revocata; et reversa in locutorium Monialibus dixit: Cur dixistis instam sanctissimam Dominam esse Teutonicam, quam prorsus Gallicam sum experta? Neque enim est sub coelo alia, quae me verbis suis revocare ad spem veniae potuisset. Nec mirum si ad horam ignotae sibi invicem linguae in colloquio convenerunt, cum Lutgardis plena erat illo spiritu, qui discipulos in unum congregatos linguarum diversitate replevit. [Refert Pater Bernardus, quod vidit eam, et virum venerabilem ac Deo dignum Magistrum de Guiardum Cameracensem Episcopum, qui penitus, linguam Teutonicam, sicut et ipsa Gallicam, ignorabat, mutuo colloquentes, et invicem intelligentes.] Vidi unam quae in die Pentecostes ab hora tertia usque ad vesperam omnium linguarum notitiam habuit: sed hanc adhuc prodere nolo, quia adhuc in vita degit.