Caput II.

Modus in contemplatione servatus;
Praeparatio ad mortem praescitam; Morbus; Obitus

      [9.] Quomodo contemplabatur faciem Christi, secundum illud Cantici: Anima mea liquefacta est utdilectus etc. Invenerunt me.

Requisita a quodam spirituali et speciali amico suo, qualiter Christi faciem in contemplatione videre soleret; respondit: In momento, inquit, apparet mihi splendor inaestimabilis, et quasi fulgur video ejus ineffabilem pulchritudinem glorificationis: quae nisi raptim transiret ab aspectu contemplationis meae; cum vita praesenti hanc sustinere non possem. Post hunc vero fulgorem splendor intellectualis manet; et cum in ipso splendore quaero quem raptim videram, non invenio. Nota ergo lector, quod ho cidem est, quod in Canticis dicitur: Anima mea liquefacta est, ut dilectus locutus est: quaesivi et non inveni illum; vocavi et non respondit mihi. Quid est Christum loqui in anima, nisi repraesentare illi suae divitias bonitatis, sapientiae, et decoris? Ut ex his metiatur anima, quam bonum, quamque sapide sapientem, et a virtutibus decoratum eum esse oporteat, qui ejus amorem poterit in caritate perpetua promereri. Hunc ergo audiens anima liquescit in desideriis, et nititur obtinere quem conspicit: sed quia tempus perfectae visioniis nondum venit, illum quem quasi praesentem habuit, subito perdit: ut tanto diligentius quaerat, quanto ardentius amat; et tanto ad possidendum mens latior praeparetur, quanto ad quaerendum frequentius innovatur. Proinde oculos Christi tam radiantissimo lumine coruscare dicebat, ut si possibile esset ipsum lumen solis splendoribus superfundi, tamquam sol stellas, et in infinitum magis solis radios offuscaret. Et hoc est quod quidam religiosus Sacerdos scire desiderans, quid esset dicere: Pulchriores sunt oculi ejus vino; monstrata est ei in sancto calice, ubi divina mysteria celebrabat, facies Christi; cujus oculi tanto splendore luminis radiabant, ut totum mundum possent etiam in tenebris constitutum, magis quam mille soles illustrare. De ipso autem spiritu veritatis edoctus quidam vitae spiritualis expertissimus praedicator, dixit: Quod numquam sicut piam Lutgardem aliquem in vita cognovit, ita perfecte per fidem migrantem in intellectum et affectum. Quod et ipse protestor, sicut et cripturis et relatione quorumdam spiritualium ex parte conjicio, liget ego sum homuncio talis luminis inexpertus.[Et quidem facile credi non posset quantis videndi Christum desideriis aestuabat. Vidi ipse in hoc aliquando lacrymas ejus tantas, quod vix eas aliquis sine lacrymis sustinere valeret: accidit autem biennio antequam migraret a seculo quod Frater Noster Bernardus, in Aquiriam veniens, eam jam per mensem infirmatam, et Sacramento Unctionis, quasi quotidie ad exitum praeparatam, invenit. Ex ardentissimo enim desiderio videndi Christum menti ejus insederat, quod ad Dominum tunc transire debebat. Nullum ergo signum mortis in ea dictus Frater reperiens, ad illam tanto desiderio suspensam, dixit: Non videtur mihi, Carissima, quod modo ex hoc seculo transeas. Que milla anxio vultu reverberans; Non sit, ait, Carissime, dicas, quia valde desidero Christum Dominum revelata facie contemplari. Et ille subridens: Non revera, Mater carissima, non erit hoc modo: Cui illa, elevatis ad coelum oculis; Si inquit, modo non erit, fiat voluntas ejus cras. Tunc de lectio surgam et ejus corpus in solamen accipiam.