26. Quomodo quaedam Monialis probat virtutem ejus in liliis positis ad tumulum ejus.

Ejusdem nominis consanguinea mea, nata de oppido Brania, Monialis, cum ex debilitate capitis qua diu vexata est, nullum prorsus odorem lilii recipere potuisset, et adt umulum piae Lutgardis lilia ponerentur; horruit quidem ipso aspectu, sed cum solum caput ad tentandum ingressum ostii posuisset, nullumque gravamen adverteret; mox confidentius introgressa, loco haesit, tumulum adiit,lilia naribus admovit, et nullum penitus capitis dolorem sensit. Eadem Monialis, cum nocte quadam in tenebris ad piae Lutgardis sepulchrum orandi gratia se prosterneret; offendit oculo ferrum acuminatum candelabri, manumque mox objecit oculo, ut orbiculam ejus quasi loco erutam, ne penitus caderet retineret. Dolore igitur intolerabili coarctata dixit: Quid est o sancta mater Lutgardis, quod mihi accidit? In veneratione tui procidens, oculum perdidi, quem custodire debueras; et inde molestiam retuli, unde remedium praetolabar. Haec dicens surrexit, et momentaneo unius horae spatio plenissime restituta sanitati, nihil languoris pertulit vel doloris.