8. Quomodo B. Virgo consolata est eam, quando timuit in verbis quibus Monialium.

Hinc igitur ab omni fere locutione et consolatione hominum sequestrata, tota coelestibus inhiabat. Cumque nonnullae aemulae arctionem ejus vitam carperent, quam non poterant imitari; dixerunt: Sinite eam adhuc, dum fervor in cursu est: postea videbitis, cum tepuerit, illam cum rubore repetere, quae nunc stulta contemnit. Haec cum Lutgardis audiret, coepit humiliter de se ipsa pavere; et an forte futura essent, quae aetate provectiores de ea dicerent, cum gemitu formidare. Cui B. Maria Virgo invultu congratulantis apparens; Non, inquit, dilectissima filia, non ita erit, ut metuis; nec paveas recidivum: mea tes olicitudine protegente firmaberis in saluten, nec minuetur in te virtutis actus aut gratia; sed de in diem semper cumulabitur tibi ad coronam. Praeclara utique et ineffabiliter amplectenda promissio. Verumtamen dum ipsa in oratione aut contemplatione Domino dulciter jungeretur, et eam aliquod urgens negotium evocaret, quasi amico familiariter loqueretur, Domino cum magna simplicitate et cordis puritate dicebat: Domine Jesu, expecta me hic: jam cito expedita revertar ad te. Mira demulcentis simplicitas! mira Redemptoris clementia circa eam! paratum enim eum illi in omni loco dominationis ejus, paratum in omni negotio comprobavit.