Liber, Caput, Par.

 1     1,     V, 1 |     Domino; crevit, dico, mensura charitatis quae est quantitas animae.
 2     1,     V, 1 |    justitia, sive zelus ferventis charitatis; et luna continentia. Nec
 3     1,    VI, 1 |        enim, sive zelus ferventis charitatis, quam beatus Bernardus in
 4     1,    VI, 1 |          affectu, ipsumque blando charitatis excipiebat sinu, ut se totam
 5     1,  VIII, 1 |          etiam tantus compassivae charitatis affectus, ut quemcumque
 6     1,    XI, 6 |             O si quis semel gustu charitatis inebriatus fuerit, ad omnem
 7     2,   III, 3 |      humilitas et mira tuae mirae charitatis bonitas, videns me tam deperditae
 8     2,     V, 2 |         cruce pendentis ex humore charitatis quem produxit fervor tam
 9     2,     V, 2 |  adversitatem, atque ex efficacia charitatis, quam fortitudo perfecit
10     2,    VI, 1 | inscrutabilis! O immensa latitudo charitatis desiderabilis! Quam valide
11     2,    VI, 2 |            dilatans undique rivos charitatis, vigens et florens in aeternitate,
12     2,  VIII, 3 |      intrinsecus pertacta dulcore charitatis, qua non modo amens verum
13     2,    IX, 3 |         voluptuoso cellario, mero charitatis sic supereffluenter inebriari,
14     2,   XII, 3 |        tunc allexit dignatio tuae charitatis doceat me dirigere gratitudinis
15     2,    XV, 1 |          et fulgescit ex operibus charitatis.
16     2,    XV, 2 |          invigilaret, ac operibus charitatis insudaret et ad proximorum
17     2,   XVI, 3 |        usque ad summum visceribus charitatis, et pertransitam medullitus
18     2,   XVI, 3 |      medullitus dulcedine divinae charitatis; mox enituit dum ad tam
19     2,   XVI, 5 |           et stringi aurea fascia charitatis, quibus si tecum involvi
20     2,   XVI, 5 |      munditiae cordis et operibus charitatis. ~
21     2,    XX, 14|     adjecit inaestimabilis virtus charitatis tuae, Deus meus, haec dona