[6] Alter etiam homo rogatus ab ista requisivit a Domino [p. 53] unde hoc esset quod ista tam per plures annos habens notitiam divinae praesentiae, cum tamen sibimet videretur valde negligenter vivere, nec tamen unquam tam gravi culpa delinqueret, quod Dominum de culpis suis offensum recognovisset, tale accepit responsum: "Quod sibi nunquam appareo iratus, inde est quod sibi ipsa omnia opera mea vere justa et optima judicat, nec propter aliqua facta mea vult nimis turbari; sed quamvis molestum sibi sit quod accidit, semper tamen gravamen suum inde temperatur quod illud mea praeordinatione scit esse peractum; unde sicut dicit Bernardus: "Cui placet Deus non potest non placere Deo", semper me exhibeo placatum. Et cum ista intellexisset haec de se Dominum ex propria clementia sua respondisse, in nimiam, ut dicebat, gratitudinem provocata, devotas Domino persolvit gratiarum actiones pro tali dignatione, adjungens inter caetera haec verba: "Quomodo fieri potest, dilectissime amator meus, quod pietas tua dignatur tam multa et magna mala mea dissimulare, proinde quod summe perfecta operatio tua, Deus meus, mihi displicere non potest, cum hoc nequaquam sit meae virtutis, sed potius tuae perfectae beatitudinis?" Ad quod Dominus hac similitudine eam instruxit dicens: "Cum lector videt scripturam cujusquam libri tam exilem quod difficilis sibi videtur ad legendum, assumit berillum ejusmodi per quem scriptura grossior videatur, et hoc non est ex parte libri, sed ex parte berilli; sic ego ex abundantia pietatis meae suppleo, si quem in te invenero defectum." [p. 54]