CAPUT VIII 
De compassiva ipsius charitate

[1] Cum zelo quoque justitiae de quo praedictum est, exierat illi etiam tantus compassivae charitatis affectus, ut quemcumque videret rationabiliter perturbatum, seu etiam longe positum intelligeret gravatum, statim omnimode satagebat ipsum aut verbis relevare aut scriptis animare; et hoc tanto intendebat affectu quod velut infirmus qui magnis febribus aestuans, de die in diem ab infirmitate sperat liberari vel alleviari, sic ipsa de hora in horam illos quos sciebat gravatos a Domino exoptabat consolari: non solum autem erga homines, verumetiam erga omnem creaturam tanto afficiebatur pietatis affectu, ut quamcumque creaturarum, sive volatilium, sive pecudum, aliquod incommodum ex esurie vel siti vel frigore videret perpeti, mox facturae Domini sui compatiens ex intimo cordis affectu, illud incommodum irrationabilis creaturae Domino devote studebat offerre in laudem aeternam, in unione illius dignitatis qua omnis creatura in ipso est summe perfecta et nobilitata, desiderans ut Dominus misertus creaturae suae, defectus ipsius dignaretur relevare.