[2] Cumque his die illo memoriam gererem occupatam, ad vesperum cum dormitura flexis genibus orationi me inclinassem, subito venit in memoriam locus ille evangelicus: Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus (Jn 14:23). Interque luteum cor meum sensit te sibi praesentialiter adventatum. O utinam et millesies utinam totum mare versum in sanguinem ducere possem per caput meum, ut vel sic inundaretur sentina extremae vilitatis quam tu finis inexcogitabilis dignitatis inhabitare elegisti! Vel etiam ad horam cor meum extractum a corpore daretur mihi illud candentibus carbonibus frustatim examinandum, ut decocta ad purum scoria ejus, saltem et si non dignam, non tamen tam nimis indignam tibi praeberet mansionem; quia sic Deus meus, ab illa hora exhibuisti te mihi, quandoque sereniorem, quandoque severiorem, pro congruentia emendatioris seu negligentioris vitae meae; cum, [p. 64] ut verum fateor, diligentissima emendatio ad quam unquam vel ad momentum perveni, si durasset omne tempus vitae meae, nequaquam condigne obtinuisset mihi unicam vel severissiman exhibitionem, quam unquam post multiplicia crimina et heu! gravia peccata recepi; quia nimia suavitas tua frequenter praetendit te meis commissis magis turbatum quam iratum, commendans, ut mihi videtur, majorem virtutem patientiae tuae in eo quod tot defectus meos tam aequanimiter supportasti, quam cum tempore mortalitatis tuae Judam proditorem tuum patereris.