CAPUT VII
De excellentiori adjunctione animae ipsius ad Deum

[1] Hinc in festo sacrosanctae Purificationis, dum post gravem infirmitatem lecto decumberem et mane circa ortum diei moesta intra me querularer quod divina visitatione, qua frequentius fueram tali die consolata, corporali infirmitate detente deberem frustrari, a mediatrice mediatoris Dei et hominum a talibus sum verbis consolata: "Sicut non recolis te acerbiorem dolorem infirmitatum in corpore pertulisse, ita scias te nobilius donum a Filio meo nunquam percepisse, ad quod digne percipiendum spiritum tuum roboravit infirmitas corporis praecedens." Unde ex his alleviata, cum instante hora Processionis sumpto vivifico alimento Deo mihique intenderem, recognovi animam meam in similitudine cerae diligenter ad ignem emollitae adesse quasi sigillo imprimendam Dominico pectori; et subito videbatur illi circumposita et partim intracta ipsi thesaurario in quo habitat corporaliter omnis plenitudo divinitatis, insignita charactere fulgidae semperque tranquillae Trinitatis.