[2] O carbo desolatorius, Deus meus, continens et extrahens ac imprimens vivum ardorem, dum tam inextinguibiliter convaluisti in humido lubricae animae meae, desiccans primo in ea fluxum mundanae delectationis et postmodum etiam emolliens eam a rigore proprii sensus, in quo per tempus induruerat tam vehementer. O vere ignis consumens qui sic vim tuam exerces in vitia ut vicem unctionis suaviter exhibeas in anima! In te et non omnino in aliquo alio recipiemus hanc virtutem, ut ad imaginem et similitudinem originis nostrae valeamus reformari. O invalescens caminus [p. 74] in jucunda visione verae pacis, cujus operatione scoria vertitur in aurum probatum et electum, cum anima fatigata fallaciis tandem tota mentis aviditate perquirere gliscit quod sibi est a te vera veritate!