[2] Cum enim quodam vespere in ira commota fuissem, et sequenti mane ante diluculum orandi opportunitas instaret, exhibuisti te mihi tam peregrina specie, ut secundum formam judicarem te tam rerum quam virium solatio penitus destitutum. Tunc conscientia rea ex praecedenti lapsu remordente, querulans coepi revolvere quam indecens esset te summae puritatis et tranquillitatis auctorem stimulis vitiosae perturbationis inquietare, et dignius judicavi, imo deliberavi malle te potius abesse, quam adesse ea solummodo hora qua negligerem repugnare hosti ad tam contraria tibi impellenti. Ad haec recepi responsum tuum in hunc modum: "Quo consolari potest aeger qui vix alienis gressibus obtinuit induci ad gratum sibi splendorem solis, cum ingruit repentina tempestas, nisi in spe reversionis prioris serenitatis: sic ego tuo devictus amore tecum eligens habitare inter omnes procellas vitiorum inundantium, ad serenum emendationis et portum humilitatis intendo."