CAPUT XVII
De temperantia divina

[1] Die quodam, dum post lotas manus ad mensam itura inter Conventum in ambitu starem et claritatem solis in virtute sua lucentis attenderem, haesitans cogitationibus dixi in animo meo: "Si Dominus qui creavit solem istum et cujus pulchritudinem ipse sol cum luna dicitur mirari, qui etiam ignis consumens est, tam veraciter esset mecum, sicut se frequenter mihi praesentem exhibet, quomodo possibile esset ut tam frigido corde tamquam inhumane imo perverse inter homines conversarer?" Et ecce subito tu cujus eloquium, licet semper sit dulce, tunc tamen tanto dulcius quanto fluctuanti cordi meo plus necessarium, subintulisti dicens: "In quo extolleretur omnipotentia mea, si hoc non praevaleret, ut quocumque loco fuero, me in memetipso possem continere, ne sentiar vel appaream ultra quam aptissime congruit pro loco, pro tempore et pro persona? Nam ab [p. 91] initio creationis coeli et terrae in toto opere redemptionis magis usus sum sapientia benignitatis quam potentia majestatis; quae sapientiae benignitas maxime elucet in tolerando imperfectos, quousque illos per liberum arbitrium ducam ad viam perfectionis."