CAPUT XXIV
Commendatio conscriptorum

[1]. Ecce, amantissime Domine, talentum tuae dignantissimae familiaritatis mihi extremae vilitatis indignae creditum, amore amoris tui ad lucrum laudis tuae tam in praescriptis quam in postpositis expono; quia, ut certe spero, de gratia tua secure profiteri, audeo, quod nunquam ulla causa me compulit talia scribere vel dicere, nisi tantummodo consensus voluntatis tuae, et desiderium laudis tuae, ac zelus animarum. Teipso igitur teste, vero desiderio te laudari, et grates referri, eo quod incontinentissima pietas tua se meae indignitati non subtraxit, et etiam in eo desidero te laudari, ut aliqui ista legentes in dulcedine pietatis tuae delectentur, et inde tracti in intimis suis ampliora experiantur, sicut per alphabetum ad logicam perveniunt quandoque studentes, sic per istas velut depictas imaginationes ducantur ad gustandum intra se manna illud absconditum, quod nulla corporearum imaginationum admixtione valet partiri, sed solus qui edit adhuc esurit. Quo nos, omnipotens omnium bonorum largitor Deus sufficienter, pascere digneris per totem hujus exilii viam, quo ad usque revelata facie gloriam Domini speculantes, in eamdem imaginem Domini transformemur a claritate in claritatem, tamquam a suavissimo spiritu tuo.