CAPUT IX
De mira continentia ipsius

[1] Continentia etiam, quam beatus Bernardus ponit loco lunae, in ista perlucide emicuit; quod constantissime fatebatur se in omni vita sua nunquam alicujus viri faciem ita curiose vidisse, quod aliquid sciret de forma illius. Et hoc simul cum ea fateri possent omnes qui noverant eam, quod quantumvis viro sancto, quantumcumque familiariter, per quantam moram loqui deberet, sic ab illo discessit, quod nunquam vel semel ad ipsum oculos deflexerat. Et non solum dici potest de visu, verum etiam de loquendo, audiendo, caeterisque corporis motibus, quod tam mirae continentiae de cor in ipsa resplenduit, quo familiares sibi sodales dicere solebant quandoque jocando, quod jure propter munditiam cordis inter reliquias super altare poneretur. Nec mirum, cum ultra omnes homines mihi cognitos assueta fuerit in sacra Scriptura delectari, et per consequens etiam delectari in Deo, quod est praecipuum conservatorium castitatis. Unde Gregorius: "Gustato spiritu, desipit omnis caro." Hieronymus: "Ama litteras, et carnis vitia non amabis." Sed si alia deessent testimonia, in hoc ipso quod lectioni erat intenta, evidentissimum indicium continentiae in ea refulsit. Nam et si aliquando aliquid in ipsa sacra Scriptura, ut assolet, invenit quod aliqualiter potuit inferre memoriam alicujus carnalitatis, hoc virginali verecundia ducta quasi furtim subtrahendo praeterivit; vel si hoc non potuit, saltem cursim proferendo quasi omnino non intelligeret, dissimulavit, excepto quod gratiosae pudicitiae roseus decor in genis ejus latere non valebat. Sed et si contigit eam a minus intelligentibus requiri aliqua de similibus, haec cum tanta verecundia dissimulando declinabat, quod vix poenalius se credebat posse ferrum vulnerans carnem suam tolerare, quam talem audire sermonem. Sed tamen si quando propter animarum salutem necesse fuit talia loqui, hoc quasi omnino non abhorreret, absque haesitatione protulit ut videbatur expedire.