CAPUT X
De dono confidentiae quo mirifice claruit

[1] Quam mirifice in ea etiam refulserit, non dico virtus, sed potius donum confidentiae, mirificis posset testimoniis comprobari . Nam sic securam conscientiam omnibus horis possidebat, quod nec tribulationes, nec damna, nec impedimenta, nec etiam sui proprii defectus ipsam obnubilare [p. 29] poterant, quin semper securam haberet confidentiam ad benignissimam misericordiam Dei, nec hoc eam gravare potuit, si quando Dominus ei solitam gratiam subtraxit; sed quasi pro eodem sibi erat habere gratiam et non habere, excepto quod in adversis quandoque eam spes roboravit, cum certissime sciret sibi sive exteriora, sive interiora in bonum cooperari; et ideo sicut cum spe expectatur nuntius qui diu desiderata reportat, sic ipsa cum gaudio expectabat uberiorem divinam consolationem, ad quam se per praecedentem adversitatem confidebat habilitari. Nunquam etiam depressa et vilifacta in suis defectibus videbatur, quin ex praesentia divinae gratiae sublevata ad quaelibet dona Dei paratissima redderetur; et cum videretur sibi velut carbo extinctus tenebrosa, subito cooperante gratia Dei respirans, cum se per intentionem ad Dominum erigere niteretur, mox quasi in ipso regressu intra se similitudinem Dei in se suscipiens, sicut homo qui de tenebris calcans in lucem solis repente illuminatur, sic se ex splendore praesentiae divinae sensit illuminatam, et etiam recepisse omnem ornatum et compositionem, qua decet reginam in vestitu deaurato circumamictam varietate astare regi saeculorum immortali, et inde dignam factam atque adoptatam divinae associationi et familiaritati.