IV. [1] Igitur si neque ut impossibilem neque ut periculosam deo repudias corporationem, superest ut quasi indignam reicias et accuses. ab ipsa quidem exorsus odio habita nativitate perora, age iam spurcitias genitalium in utero elementorum, humoris et sanguinis foeda coagula, carnis ex eodem caeno alendae per novem menses. describe uterum de die in diem insolescentem, gravem, anxium, nec somno tutum, incertum libidinibus fastidii et gulae. invehere iam et in ipsum mulieris enitentis pudorem, vel pro periculo honorandum, vel pro natura religiosum. [2] horres utique et infantem cum suis impedimentis profusum, utique et oblitum. dedignaris quod pannis dirigitur, quod unctionibus formatur, quod blanditiis deridetur. hanc venerationem naturae, Marcion, despuis, et quomodo natus es? odisti nascentem hominem, et quomodo diligis aliquem? te quidem plane non amasti cum ab ecclesia et fide Christi recessisti. sed videris si tibi displices aut si aliter es natus: [3] certe Christus dilexit hominem illum in immunditiis in utero coagulatum, illum per pudenda prolatum, illum per ludibria nutritum. propter eum descendit, propter eum praedicavit, propter eum omni se humilitate deiecit usque ad mortem, et mortem crucis. amavit utique quem magno redemit. si Christus creatoris est, suum merito amavit: si ab alio deo est, magis adamavit, quando alienum redemit. amavit ergo cum homine etiam nativitatem, etiam carnem eius: nihil amari potest sine eo per quod est id quod est. [4] aut aufer nativitatem et exhibe hominem, adime carnem et praesta quem deus redemit. si haec sunt homo quem deus redemit, tu haec erubescenda illi facis qui redemit, et indigna, quae nisi dilexisset non redemisset? nativitatem reformat a morte regeneratione caelesti, carnem ab omni vexatione restituit: leprosam emaculat, caecam reluminat, paralyticam redintegrat, demoniacam expiat, mortuam resuscitat: et nasci in illam erubescit? [5] si revera de lupa aut sue aut vacca prodire voluisset, et ferae aut pecoris corpore indutus regnum caelorum praedicaret, tua opinor illi censura praescriberet turpe hoc deo et indignum hoc dei filio, et stultum propterea qui ita credat. sit plane stultum: de nostro sensu iudicemus deum. sed circumspice, Marcion, si tamen non delesti: Stulta mundi elegit deus, ut confundat sapientia. [6] quaenam haec stulta sunt? conversio hominum ad culturam veri dei, reiectio erroris, disciplina iustitiae pudicitiae misericordiae patientiae, innocentiae omnis? haec quidem stulta non sunt. quaere ergo de quibus dixerit: et si te praesumpseris invenisse, num erit tam stultum quam credere in deum natum, et quidem ex virgine, et quidem carneum, qui per illas naturae contumelias volutatus sit? [7] dicat haec aliquis stulta non esse, et alia sint quae deus in aemulationem elegerit sapientiae saecularis: et tamen apud illam facilius creditur Iuppiter taurus factus aut cycnus, quam vere homo Christus penes Marcionem.