Caput
1 I | adsertio, cuius adflatui tota uis daemonum cedit? Haec sapientia
2 VI | intus agitante. Vnde haec uis incorporalis animae? Vnde
3 VIII | incorporale sit, quia non ex aequo uis ualet. Sol enim corpus,
4 XI | super illum, sancti spiritus uis operatrix prophetiae. Nam
5 XVII | in omnibus ferme prima uis tota est. Ceterum de scabro
6 XVIII | ergo et intellectualis est uis animae, non tantum sensualis,
7 XVIII | dummodo et ipse propria uis animae, quod et sensus.
8 XIX | oriuntur, inest propria uis animae. Verum pro temporis
9 XXI | malignitatis exspuerint. Haec erit uis diuinae gratiae, potentior
10 XXIV | intercidet? Vnde nunc ipsa uis obliuionis antecedentis
11 XXIV | de multitudine temporis uis est. Si tempus in causa
12 XXV | cum substantia enim et uis. His ita praestructis possumus
13 XXX | sensibile fecisset aequa uis amissionis et restitutionis,
14 XXXVII| defectura credatur; sed uis eius, in qua naturalia peculia
15 XL | ita caro homo tamquam alia uis animae et alia persona,
16 XLII | quam ineptum, ut tanta uis ad hominem non pertinere
17 XLVI | falsae? Et utique non clausa uis est nec sacrariorum circumscribitur
18 XLVII | diuinitus somniat et maior paene uis hominum ex uisionibus deum
19 XLIX | barbaros calumniosa aut magna uis eiusmodi daemonum in illo
20 LII | operatrix mortis, simplex licet, uis est. Quid enim? quae tantam
21 LIII | ianuam pandens, ut ruinae uis semel omnia uitalia elidens,
22 LVII | exhibere, non alia fallaciae uis est: operatior plane, quia
23 LVIII | speculo suo somno. Aut nihil uis agi illic, quo uniuersa
24 LVIII | innocentibus nondum! Quid amplius uis esse post, mortem confusa
|