Caput

 1 I      |          non reuelauerit, quam per hominem scire, quia ipse praesumpserit. ~
 2 X      |           naturam scrutaretur, qui hominem  odiit, ut nosset, nescio
 3 XI     |            hominis flatum uitae et hominem factum in animam uiuam,
 4 XXIII  |      Simoniani discipulus induxit, hominem affirmans  ab angelis factum
 5 XXVI   |    primordii forma: et finxit deus hominem et flauit in eum flatum
 6 XXVI   |            uitae. Nec nosset autem hominem deus in utero nisi totum:
 7 XXVII  |      diuisa, limus et flatus, unum hominem coegissent, confusae substantiae
 8 XXVII  |          sulco et aruo suo pariter hominem ex utraque substantia effruticent,
 9 XXVII  | praefatione operis unius, faciamus hominem, uniuersa posteritas pluraliter
10 XXXII  |       conspicitur. Ipsum enim quod hominem similem bestiae iudicas,
11 XXXII  |         sapit, pecudibus adaequans hominem  natura, non substantia.
12 XXXII  |       substantia. Ceterum nec deus hominem hoc modo notasset et ipse,
13 XXXIV  |    configuratus aeque et hominibus hominem ementitus in Iudaea quidem
14 XXXVII |          decalogo magis inaugurent hominem, ut tanto temporis numero
15 XXXVIII|  contagionis prurigine accingit et hominem de paradiso integritatis
16 XLII   |           ineptum, ut tanta uis ad hominem non pertinere dicatur! Multo
17 XLII   |          ipsa finitur; eo magis ad hominem, in quo inter omnia finiendo
18 XLIV   |   deuinitus factum; congruere enim hominem seu moneri seu terreri a
19 L      |            Medeae quidem licuit in hominem, etsi licuit in ueruecem.
20 LII    |       mortem non ex natura secutam hominem, sed ex culpa, ne ipsa quidem
21 LVII   |           suggessimus nullum paene hominem carere daemonio, et pluribus
22 LVII   |            angelum lucis, nedum in hominem lucis, etiam deum se asseueraturus