Caput

 1 I     |       tutissimum est. Praestat per deum nescire, quia non reuelauerit,
 2 X     | mediocritate. Hoc magis credas, si deum recogites tantum artificem
 3 XI    |         amplius promulgauerit quam deum flantem  in faciem hominis
 4 XII   |            animum decernunt, illum deum Socratis, illum Valentini
 5 XV    |        plures Christiani, qui apud deum de utroque deducimur, et
 6 XV    |  scrutatorem et dispectorem cordis deum legimus, si etiam prophetes
 7 XVIII |         superioribus et apud ipsum deum. Vult enim Plato esse quasdam
 8 XXIV  |          incorporalem, quia hoc et deum credidit, inuisibilem, ineffigiabilem,
 9 XXIV  |        proscriberet animam, si eam deum nuncuparet? Nos autem, qui
10 XXIV  |            ipso animam longe infra deum expendimus, quod natam eam
11 XXVII |    siquidem benedictus status apud deum: crescite et in multitudinem
12 XXXII |           enim Empedocles, quia se deum delirarat, idcirco, opinor,
13 XXXVII|        natiuitatis humanae. Ego ad deum potius argumentabor hunc
14 XLI   |            natura est, habens suum deum et patrem, ipsum scilicet
15 XLIII |          homo inbutus est. Si apud deum discas, ille fons generis,
16 XLVI  |           exhibebit. Sed et Stoici deum malunt prouidentissimum
17 XLVII |          uis hominum ex uisionibus deum discunt. Sicut ergo dignatio
18 XLVIII|       statione aruit uictu, sed ut deum inliceret humiliationis
19 LVII  |         bestiarium, sicut et alibi deum, nihil magis curans quam
20 LVII  |            Samuelis effingere post deum mortuos consulente Saule.
21 LVII  |            in hominem lucis, etiam deum se asseueraturus in fine