Caput

 1 X    |     corpora, alterum remaneat, mors et uita conueniant. Si enim
 2 XXVII|        de nouissimis prima: si mors non aliud determinatur quam
 3 XXIX |    uita reddatur, quia ex uita mors deferatur. ~
 4 XLII |        et caret sensu non ipsa mors, sed homo qui eam patitur.
 5 XLII |         Hoc si ita est, iam et mors ad semetipsam pertinebit,
 6 XLII |      finiendo et ipsa finitur. Mors nihil ad nos, ergo et uita
 7 XLIII|     figuram dabat, somnus Adae mors erat Christi dormituri in
 8 L    |        est Enoch et Helias nec mors  eorum reperta est, dilata
 9 LI   | accidentem. Diuidetur autem et mors, si et anima, superfluo
10 LI   |    naturam facere non possunt. Mors, si non semel tota est,
11 LI   |     non magis uitae miscebitur mors quam diei et nox. ~
12 LII  | institutus fuisset, tunc demum mors  naturae adscribereretur.
13 LII  |      Crassus, multo uiolentior mors quae per aliena grassatur,
14 LIII |    esse. Sic et rapida quaeque mors, ut ceruicum messis, semel
15 LIII |       discruciat, at ubi longa mors, prout deseritur anima,
16 LV   | decesserint, non in Adam? Noua mors pro deo et extraordinaria
17 LVIII|     est somnus, quorum et ipsa mors cum speculo suo somno. Aut