Caput

 1 II    |      suggeruntur quasi de publico sensu, quo animam deus dotare
 2 IX    |  periclitatur. Sic et effigiem de sensu iam tuo concipe non aliam
 3 XVII  |        Absciderunt et opinionem a sensu et sensum ab anima. Et unde
 4 XVII  |          Et unde opinio, si non a sensu? Denique nisi uisus rotundam
 5 XVII  |           anima corpus carebit et sensu. Ita et sensus ex anima
 6 XVII  |         ex anima est et opinio ex sensu et anima totum. Ceterum
 7 XVIII |       humilia et temporalia, quae sensu conueniantur in imaginibus
 8 XVIII |   intellectus. Sit nunc et potior sensu intellectus et potior cognitor
 9 XVIII |           ut spiritalia quam quae sensu ut corporalia, rerum erit
10 XVIII |      uidetur intellectus duce uti sensu et auctore et principali
11 XVIII |           est) neque separandum a sensu (per quod enim quid est,
12 XIX   | pullulauit tam intellectu quam et sensu. Mentior, si non statim
13 XXXVII|       ingenio, caro habitu, anima sensu. Ceterum animam substantia
14 XLII  |         enim dissoluitur, inquit, sensu caret; quod sensu caret,
15 XLII  |         inquit, sensu caret; quod sensu caret, nihil ad nos. Dissoluitur
16 XLII  |        Dissoluitur autem et caret sensu non ipsa mors, sed homo