Vocatio ad sanctitatem

44. « Universalis vocatio ad sanctitatem radicem habet in « baptismate fidei », in quo omnes « vere filii Dei et consortes divinae naturae, ideoque reapse sancti effecti sunt ». (¹⁴⁴)

Sacramentum Ordinis diaconis confert novam Deo consecrationem, per quam ipsi « unctione Sancti Spiritus consecrati et a Christo missi » (¹⁴⁵) sunt in servitium Populi Dei, « in aedificationem Corporis Christi » (Ef 4, 12).

Proficiscitur exinde spiritualitas diaconalis quae fontem suum in ea habet quam Concilium Vaticanum II appellat « gratiam sacramentalem diaconatus ». (¹⁴⁶) Praeter quam auxilium pretiosum in variis exequendis muneribus, ipsa alte imprimitur in diaconi animo, eumque impellit ad oblationem et donationem totalem sui ipsius in servitium Regni Dei in Ecclesia.

Sicut in voce ipsa diaconatus significatur, id quod distinguit intimum sensum et voluntatem eius qui recipit sacramentum, est spiritus servitii. Per diaconatum ad effectum deduci conatur, quod Christus de sua declaravit missione: « Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare et dare suam vitam in redemptionem multorum ». (¹⁴⁷) Sic diaconus exercet, in medio sui ministerii et per alliud, virtutem oboedientiae: cum fideliter munera adimplet quae illi commissa sunt, ipse episcopis et presbyteris inservit in muneribus, quae ad missionem Christi pertinent. Hoc modo pastorale ipsum ministerium exequitur pro hominum bono.

45. Exinde oritur necessitas, ut diaconus grato cum animo excipiat invitationem ad sequelam Christi Servi, et attente nitatur se esse ei fidelem in omnibus suae vitae adiunctis. Character in ordinatione receptus configurationem Christo producit cui diaconus adhaerere debet et omni suae vitae tempore efficere, ut crescat.

Sanctificatio, quae vere obligat quemlibet christifidelem, (¹⁴⁸) pro diacono ulterius fundamentum invenit in speciali recepta consecratione. (¹⁴⁹) Quoad praxim importat trium consiliorum originis evangelicae, secundum propriae vitae statum. Diaconus ad vivendum sancte vocatur, quia Spiritus Sanctus illum sanctum effecit Baptismatis et Ordinis sacramentis eumque ministrum operis constituit, quo Ecclesia Christi hominem servit et sanctificat. (¹⁵⁰)

Peculiari modo, pro diaconis vocatio ad sanctitatem significat « sequelam Jesu in hoc humili servitutis habitu, qui non solum operibus caritatis exprimitur, sed totam agendi et cogitandi rationem invadit et informat » (¹⁵¹) ac proinde, « si eorum ministerium huic spiritui cohaeret, ipsi clariore in luce ostendent illud lineamentum vulti Christi proprium: servitium », (¹⁵²) ita ut non solum « servi Dei » habeantur, sed etiam servi Dei in propriis fratribus. (¹⁵³)