3. Ministerium diaconi in variis pastoralibus contextibus

9. Ministerium diaconale distinctum est exercitio trium munerum, ministerio ordinato propriorum, in specifica luce diaconiae.

Ad munus docendi quod attinet, diaconus deputatus est ad proclamandam Scripturam atque ad populum instruendum et exhortandum.(¹⁴) Quod quidem elucet ex libri Evangelii traditione, in ipso ordinationis ritu praescripta.(¹⁵)

Diaconi munus sanctificandi impletur orationi assidue insistendo, baptisma sollemniter administrando, matrimonio adsistendo idemque benedicendo, Eucharistiam servando et distribuendo, ritui funeris et sepulturae praesidendo necnon sacramentalia dispensando.(¹⁶) Quo pacto apparet, quomodo ministerium diaconale ex Eucharistia procedat ad eandemque redeat, nec in mero servitio sociali exhauriri possit.

Munus regendi denique exercetur per deditionem operibus caritatis, per auxilia ferenda,(¹⁷) per religiosam vitam in communitate vel in particularibus eius coetibus fovendam, peculiari respectu habito ad caritatem, quae praeeminentem diaconalis ministerii notam constituit.

10. Lineamenta genuini ministerii diaconatus, sicuti ex antiqua diaconali praxi et ex conciliorum statutis evincitur, sunt ergo clarissime definita. Attamen, si hoc ministerii genus sua natura unum est, nihilominus diversas sui exercitii formas concretas induit, quae pro peculiaritate casuum a diversis circumstantiis pastoralibus singularum Ecclesiarum subinde suggerendae erunt. Quae indicia certo ignorari non licet in itinerario formationis definiendo.