4. Spiritualitas diaconalis

11. Ex identitate theologica diaconi lineamenta spiritualitatis propriae perspicue efflorescunt, quae quidem ut spiritualitas servitii potissimum exhibetur.

Spiritualis vitae exemplar propter excellentiam est Christus servus qui suam vitam totus in servitium Dei et in bonum hominum impendit. Ille in servo primi cantus Libri Isaiae (cf. Lc 4, 18-19) se agnoscens, navitatem suam expresse diaconiam appellavit (cf. Mt 20, 28; Lc 22, 27; Io 13, 1-17; Phil 2, 7-8; 1 Pt 2, 21-25) necnon discipulis suis commendavit ut tantumdem facerent (cf. Io 13, 34-35; Lc 12, 37).

Spiritualis forma servitii spiritualitas est totius Ecclesiae, quippe quae tota instar Mariae « ancillae Domini » (Lc 1, 28) sit in servitium pro mundi salute. Ea autem ratione ut hanc servitii spiritualitatem tota Ecclesia melius vivere possit, Dominus semetipsum tamquam vivum et personale servi signum ei donat. Quapropter haec spiritualis vitae forma ad diaconum particulari modo pertinet, eumque sacra ordinatione « iconam » viventem Christi servi in Ecclesia constituit. Linea directrix eius spiritualis vitae igitur servitium erit; sanctitas eius autem expostulabit ut servus magnanimus et fidelis Dei et hominum, pauperrimorum praesertim et dolore afflictorum, evadat; ipsius ascetici nisus ideo ad illas virtutes acquirendas tendent, quae ad eiusdem ministerium exercendum requiruntur.

12. Talis spiritualis vitae forma, sicuti patet, deinde harmonice componenda erit cum spiritualitate statui vitae consona. Ideoque ea ipsa spiritualitas diaconalis diversas notas acquiret secundum quod ab homine matrimonio coniuncto, caelibi, religioso vel in mundo consecrato in praxim deducenda sit. Oportet igitur ut formationis itinerarium hos diversos modos prae oculis habeat atque spiritualia tirocinia praescribat secundum peculiare candidatorum genus qualitate distincta.