II

CANDIDATORUM AD DIACONATUM
PERMANENTEM DOTES

29. « Historia cuiusvis vocationis presbyteralis, sicut ceterum cuiusvis fere vocationis christianae, historia est ineffabilis dialogi inter Deum et hominem, inter amorem Dei vocantis et libertatem hominis Deo respondentis ».(³¹) Sed una cum appellatione Dei et responsione hominis aliud elementum constitutivum vocationis et praesertim vocationis ministerialis habetur: publica nempe appellatio Ecclesiae. « Vocari a Deo dicuntur qui a legitimis Ecclesiae ministris vocantur ».(³²) Qui terminus intelligi debet non sensu stricte iuridico, quasi auctoritas appellans sola vocationem efficeret, sed sensu sacramentali, quo auctoritas appellationem enuntians signum et instrumentum personalis interventus Dei consideratur, qui per manuum impositionem completur. Re ita considerata, quaecumque electio regularis inspirationem innuit atque electionem Dei repraesentat. Ecclesiae sententia de vocatione ultimum iudicium constituit in vocatione eligenda; et hoc eo vel magis, cum de ecclesiali momento agatur in electione vocationis ad ministerium ordinatum.

Huiusmodi vocationis discernendae opera criteriis obiectivis fulciri debet, quae Ecclesiae traditionem magni habeant atque ad hodiernas necessitates pastorales respiciant. In vocationibus ad diaconatum permanentem discernendis requisita quaedam prae oculis habenda sunt indolis generalis et alia quae peculiari vocatorum statui vitae respondeant.