23) Cf. Iac. 5, 16: « Confitemini
ergo alterutrum peccata vestra et orate pro invicem, ut salvemini; multum enim
valet deprecatio iusti adsidua ».
Cf. 1 Io. 5, 16: « Qui scit fratrem suum
peccare peccatum non ad mortem petat, et dabitur ei vita peccanti non ad mortem
».
24) Cf. Clemens Romanus, Ad Cor. 56,
1: « Oremus igitur et nos pro iis, qui in peccato quoniam versantur, ut
moderatio et humilitas iis concedatur, ut non nobis, sed voluntati divinae
cedant. Sic enim mentio, quae cum misericordia eorum fit apud Deum et sanctos,
ipsis fructuosa erit et perfecta »: Funk,Patres Apostolici 1, p.
171.
Cf. Martyrium s. Polycarpi 8, 1: « Cum autem
precationem tandem finiisset, in qua mentionem fecerat omnium, qui aliquando
cum ipso versati fuerant, parvorum quidem et magnorum, clarorum et obscurorum
totiusque per orbem terrarum catholicae ecclesiae .. - »: Funk, Patres
Apostolici 1, p. 321, 323.
25) Cf. Sozomenus, Hist. Eccl. 7, 16:
In paenitentia publica, peractis iam missarum solemnibus, in ecclesia romana,
paenitentes « cum gemitu ac lamentis pronos se in terram abiciunt. Tum
episcopus cum lacrimis ex adverso occurrens, pariter ipse humi provolvitur; et
universa ecclesiae multitudo, simul confitens, lacrimis perfunditur. Post-haec
vero primus exsurgit episcopus, ac prostratos erigit; factaque, ut decet,
precatione pro peccatoribus paenitentiam agentibus, eos dimittit »: PG 67,
1462.
26) Cf. Cyrillus hierosolymitanus, Catechesis
23 (mystag. 5), 9; 10: « Deinde et pro defunctis sanctis patribus et
episcopis, et omnibus generatim qui inter nos vita functi sunt (oramus);
maximum hoc credentes adiumentum illis animabus fore, pro quibus oratio
defertur, dum sancta et perquam tremenda coram iacet victima ». Re autem
confirmata exemplo coronae, quae plectitur imperatori, ut in exsilium pulsis
veniam praestet, idem S. Doctor sermonem concludit dicens: « Ad eundem modum et
nos pro defunctis, etiamsi peccatores sint, preces Deo offerentes, non coronam
plectimus; sed Christum mactatum pro peccatis nostris offerimus, clementem Deum
cum pro illis tum pro nobis demereri et propitiare satagentes »: PO 33, 1115;
1118.
Cf. Augustinus, Confessiones 9, 12, 32: PL 32,
777; et 9, 11, 27: PL 32, 775; Sermones 172, 2: PL 38, 936; De cura
pro mortuis gerenda 1, 3: PL 40, 593.
27) Cf. Clemens Alexandrinus, Lib. Quis
dives salvetur 42: (s. Ioannes Apostolus, in conversione iuvenis latronis)
« Exinde partim crebris orationibus Deum deprecans, partim continuatis una cum
iuvene ieiuniis simul decertans, variisque denique sermonum illecebris animum
eius demulcens, non prius destitit, ut aiunt, quam illum firma constantia Ecclesiae
gremio admovisset ... »: CGS 17, pp. 189-190; PG 9, 651.
28) Cf. Tertullianus, Ad martyres 1,
6: « Quam pacem quidam in ecclesia non habentes a martyribus in carcere exorare
consueveruit »: CCL 1, p. 3; PL 1, 695.
Cf. Cyprianus, Epist. 18 (alias: 12), 1:
« Occurrendum puto fratribus nostris, ut qui libellos a martyribus acceperunt
... manu eis in paenitentiam imposita veniant ad Dominum cum pace quam dari
martyres litteris ad nos factis desideraverunt »: CSEL 3, pp. 523-524; PL
4, 265; cf. Id., Epist. 19 (alias: 13), 2: CSEL 3, p.
525; PL 4, 267.
Cf. Eusebius Caesariensis, Hist. Eccl. 1, 6,
42: CGS Eus. 2, 2, 610; PG 20, 614-615.
29) Cf. Ambrosius, De paenitentia 1,
15: « ... velut enim operibus quibusdam totius populi purgatur, et plebis
lacrimis abluitur, qui orationibus et fletibus plebis redimitur a peccato, et
in homine mundatur interiore. Donavit enim Christus ecclesiae suae, ut unum per
omnes redimeret, quae domini Iesu meruit adventum, ut per unum omnes
redimerentur »: PL 16, 511.
30) Cf. Tertullianus, De paenitentia 10,
5-6: « Non potest corpus de unius membri vexatione laetum agere: condoleat
universum et ad remedium conlaboret necesse est. In uno et altero ecclesia est,
ecclesia vero Christus: ergo cum te ad fratrum genua protendis Christum
contrectas, Christum exoras; aeque illi cum super te lacrimas agunt Christus
putitur, Christus patrem deprecatur. Facile impetratur semper quod filius
postulat »: CCL 1, p. 337; PL 1, 13541.
Cf. Augustinus, Enarr. in Ps LXXXV 1: CCL 39,
pp. 1176-1177; PL 37, 1082.
31) Cf. Act. 20, 28. Cf. etiam
Concilium Tridentinum, Sessio XXIII, Decr. de sacramento ordinis, c. 4:
D.-8. 1768; Concilium Vaticanum I, Sessio IV, Const. dogm. de Ecclesia Pastor
aeternus, c. 3: D.-S. 3061; Concilium vaticanum II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen
gentium, n. 20: A.A.S., 57 (1965) p. 23.
Cf. Ignatius Antiochenus, Ad Smyrnaeos 8, 1: «
Separatim ab episcopo nemo quidquam faciat eorum, quae ad ecclesiam spectant
... »: Funk, Patres Apostolici 1, p. 283.
32) Cf. Concilium Nicaenum I, can. 12: « ...
quicumque enim et metu, et lacrimis, et tolerantia, et bonis operibus
conversionem et opere et habitu ostendunt, hi impleto auditionis tempore quod
praefinitum est, merito orationum communionem habebunt, cum eo quod liceat
etiam episcopo humanius aliquid de eis statuere ... »: Mansi, SS.
Conciliorum collectio, 2, 674.
Cf. Concilium Neocaesariense, can. 3: l. c. 540.
Cf. Innocentius I, Epist. 2-5, 7, 10: PL 20,
559.
Cf. Leo Magnus, Epist. 159, 6: PL 54,
1138.
Cf. Basilius Magnus, Epist. 217 (canonica 3),
74: « Quod si unusquisque eorum qui in praedictis peccatis fuere, paenitentiam
agens, bonus evaserit, is cui a Dei benignitate ligandi atque solvendi credita
potestas, si clementior fiat, perspecta illius qui peccavit paenitentiae
magnitudine, ad diminuendum poenarum tempus, non erit dignus condemnatione, cum
ea quae est in Scripturis, historia nos doceat, eos qui cum maiore labore
paenitentiam agunt, cito Dei misericordiam consequi: PG 32, 803.
Cf. Ambrosius, De paenitentia 1, 15 (vide
Supra, in nota 29).
|