Caput

 1 III|        qua continentiam praefert. Bonum, inquit, homini mulierem
 2 III|        possum contendere non mere bonum esse quod permittitur; quod
 3 III|       permittitur; quod enim mere bonum est, non permittitur, sed
 4 III| necessitate permittens,  non mere bonum ostendit, quod invitus indulsit.
 5 III|         nubere quam uri, quale id bonum intelligendum,  quod melius
 6 III|          nisi pessimo comparatum? Bonum illud est, quod per se hoc
 7 III|          mali collationem cogitur bonum dici, non tam bonum est
 8 III|       cogitur bonum dici, non tam bonum est quam genus mali inferioris,
 9 III|            et dum non melius, nec bonum, sublata condicione, quae,
10 III|      melius illud facit alio, ita bonum haberi cogit. Melius est
11 III|           oculum habere, quia nec bonum. Quid nunc, si omnem indulgentiam
12 IV |           Non est, inquit, homini bonum eum solum esse; faciamus
13 XI |         his autem quae scribitis: bonum est homini mulierem non
14 XI |       enim domini non erat ----:  bonum esse homini, si sic permaneat,
15 XIV|       Ecce, inquit, posui ante te bonum et malum; elige quod bonum
16 XIV|        bonum et malum; elige quod bonum est; si non potes, quia