II. [1] Itaque monogamiae disciplinam in haeresim exprobrant  nec ulla magis ex causa Paraclitum negare coguntur, quam dum existimant novae disciplinae institutorem et quidem  dirissimae illis, ut iam de hoc primum consistendum sit in generali retractatu, an capiat Paraclitum aliquid tale  docuisse, quod aut novum deputari possit adversus catholicam traditionem aut onerosum adversus levem sarcinam. [2] De utroque autem ipse dominus pronuntiavit; dicens enim: Adhuc multa habeo quae, loquar ad vos, sed nondum potestis portare ea; cum venerit spiritus sanctus, ille vos ducet in omnem veritatem,  satis utique praetendit edocturum illum, quae et nova existimari  possint ut numquam retro edita et aliquanto onerosa ut idcirco non edita. [3] 'Ergo', inquis, 'hac argumentatione quidvis  novum et onerosum paraclito adscribi poterit, etsi ab adversario  spiritu fuerit.' Non utique; adversarius enim spiritus  ex diversitate praedicationis appareret, primo regulam adulterans fidei et ita ordinem adulterans disciplinae, quia cuius gradus prior est, eius corruptela antecedit, id est fidei, quae prior est disciplina: ante quis [4]  deo haereticus sit necesse <e>st et tunc de instituto; 4. paraclitus autem multa habens edocere, quae in illum distulit dominus, secundum praefinitionem  ipsum primo Christum contestabitur qualem credimus cum toto ordine dei creatoris et ipsum glorificabit et de ipso commemorabit et sic de principali regula illa multa, quae sunt disciplinarum, revelabit fidem dicente pro eis integritate praedicationis, <licet> novis, quia nunc revelantur, licet onerosis, quia nec nunc sustinentur, non alterius tamen Christi quam qui habere se dixit et alia multa quae a paraclito  edocerentur, non minus istis onerosa quam illis, a quibus nondum tunc sustinebantur.