VII. [1] Post
vetera exempla originalium personarum aeque ad vetera transeamus instrumenta
legalium scripturarum, ut per ordinem de omni nostra paratura
retractemus. Et quoniam quidam interdum nihil sibi dicunt esse cum lege
---- quam Christus non dissolvit, sed adimplevit ----, interdum quae
volunt legis arripiunt, plane et nos sic dicimus decessisse legem, ut onera
quidem eius, secundum sententiam apostolorum quae nec patres sustinere
valuerunt, concessarint, quae vero ad iustitiam spectant, non tantum
reservata permaneant, verum et ampliata, ut scilicet redundare possit iu-
stitia nostra super scribarum et Pharisaeorum iustititia<m>. [2] <Si> iusti<tia>, utique et
pudicitia. Si ergo, quoniam in lege praecipitur, ut quis fratris sui uxorem
sine liberis defuncti in matrimonium adsumat ad suscitandum fratri suo semen,
idque saepius evenire in unam personam potest secundum callidam illam
quaestionem Sadducaeorum, ideo et alias putant permissam frequentiam nuptiarum,
intelligere debebunt primo rationem ipsius praecepti et ita scient illam
rationem iam cessantem ex eis esse, quae evacuata sint. [3] Necessario succedendum erat in
matrimonium fratris sine liberis defuncti, primum, quia adhuc vetus illa
benedictio decurrere habebat: Crescite et redundate, dehinc, quoniam
patrum delicta etiam de filiis exigebantur, tertio, quoniam spadones et
steriles ignominiosi habebantur. [4] Itaque
ne proinde maledicti iudicarentur, qui non naturae reatu, sed mortis
praeventu orbi decessissent, ideo illis ex suo genere vicaria et quasi
postuma suboles supparabatur. At ubi et crescite et redundate evacuavit
extremitas temporum inducente apostolo: Superest, ut et qui habent uxores
sic sint, ac si non habeant, quia tempus in collectum est, et
desinit uva acerba a patribus manducata filiorum dentes obstupefacere
---- unusquisque enim in suo delicto morietur ---- et spadones
non tantum ignominia caruerunt, verum et gratiam meruerunt invitati in regna
caelorum, sepulta lege succedendi in matrimonium fratris contrarium eius
obtinuit non succedendi in matrimonram fratris. [5] Et
ita, ut praediximus, quod cessavit valere cessante ratione non potest alii
argumentationem accommodare. Ergo non nubet defuncto viro uxor, fratri utique
nuptura, si nupserit; omnes enim nos fratres sumus; et illa nuptura in
domino habet nubere, id est non ethnico, sed fratri, quia et vetus lex
adimit coniugmm allophylorum. [6] Cum
autem et in Levitico cautum sit: Quicumque sumpserit fratris uxorem,
immunditia est, turpitudo, sine liberis morietur, sine dubio, dum ille
prohibetur denuo nubere, et illa prohibetur non habens nubere nisi
fratri. Quomodo ergo apostolo conveniet et legi, quam non in totum
impugnat, cum ad epistolam ipsius venerimus, ostendetur. [7] Interim
quod pertineat ad legem, magis nobis competunt argumentationes eius; denique
prohibet eadem sacerdotes denuo nubere; filiam quoque sacerdotis iubet viduam
vel eiectam, si semen non fuerit illi, in domum patris sui regredi et de
pane eius ali. Ideo 'si semen non fuerit illi', non ut, si fuerit, denuo nubat
---- quanto magis enim non imbet, si filios habeat? ---- sed ut, si habuerit, a
filio potius alatur quam a patre, quo et filius praeceptum dei exsequatur: Honora
patrem et matrem. [8] Nos autem
Iesus summus sacerdos et magnus patris de suo vestiens, quia qui in
Christo tinguntur, Christum induerunt, sacerdotes deo patri suo fecit secundum
Iohannem. Nam et illum adolescentem festinantem ad exsequias patris ideo
revocat, ut ostendat sacerdotes nos vocari ab eo, quos lex vetabat parentum
sepulturae adesse: Super omnem, inquit, animam defunctam
sacerdos non introibit et super patrem suum et super matrem suam non
contaminabitur. [9] Ergo et hoc nos interdictum observare debemus? Non utique;
vivit enim unicus pater noster deus et mater ecclesia et neque mortui sumus,
qui deo vivimus, neque mortuos sepelimus, quia et illi vivunt in Christo; certe
sacerdotes sumus a Christo vocati, monogamiae debitores ex pristina dei lege,
quae nos tunc in suis sacerdotibus prophetavit.
|