XIV. [1] Nunc <si> et absolute apostolus permisisset in fide amisso matrimonio nubere, proinde fecisset quemadmodum et cetera, quae adversus formam regulae suae pro condicione temporum gessit, circumcidens Timotheum propter superducticios  falsos fratres et rasos quosdam inducens in templum propter observationem Iudaeorum, ille qui Galatas in lege volentes agere castigat. [2] Sed ita res exigebant, ut omnibus omnia fieret, quo omnes lucrifaceret, parturiens illos, donec formaretur Christus in ipsis, et calefaciens tamquam nutrix parvulos fidei, docendo quaedam per veniam, non per imperium  ---- aliud est enim indulgere, aliud iubere ----, proinde temporalem licentiam permittens denuo nubendi propter infirmitatem carnis quemadmodum Moyses repudiandi propter duritiam cordis. [3] Et hic itaque reddemus supplementum sensus istius. Si enim Christus abstulit, quod Moyses praecepit,  quia ab initio non fuit sic, nec sic ideo ab alia virtute venisse reputabitur Christus, cur non et Paracletus abstulerit, quod Paulus indnlsit, quia et secundum matrimonium ab initio non fuit, nec ideo suspectus habendus sit quasi spiritus alienus, tantum ut deo et Christo dignum sit, quod superducitur?  [4] Si deo et Christo dignum fuit duritiam cordis tempore expleto compescere, cur non dignius sit et deo et Christo infirmitatem carnis tempore iam collectiore discutere? Si iam iustum est matrimonium non separari, utique et non iterari honestum est. Denique apud saeculum utrumque in  bona disciplina deputatur, aliud concordiae nomine, aliud pudicitiae. [5] Regnavit duritia cordis usque ad Christum, regnaverit et infirmitas carnis usque ad Paracletum; nova lex abstulit repudium ---- habuit et, quod auferret ---- et nova prophetia secundum matrimonium, non minus repudium  prioris. [6] Sed facilius duritia cordis Christo cessit quam infirmitas carnis; plus haec sibi Paulum defendit quam illa Moysen, si tamen defendit, cum indulgentem eum captat, praescribentem recusat, quae potiores sententias et perpetuas voluntates eius eludit, quae non sinit nos hoc apostolo praestare  quod mavult. [7] Et quousque infirmitas ista impudentissima  in expugnando meliora perseverabit? Tempus eius donec Paracletus operaretur, fuit, in quem dilata sunt a domino, quae tunc sustinere non poterant, quae iam nemini competit portare non posse, quia, per quem datur portare posse, non deest. [8] Quamdiu causabimur carnem, quia dixit dominus: Caro infirma? Sed praemisit et: Spiritus promptus, ut vincat spiritus carnem, ut cedat quod infirmum est fortiori. Nam et: Qui potest capere, capiat inquit, id est qui non potest  discedat; discessit et ille dives, qui non ceperat substantiae  dividendae egenis praeceptum, et dimissus est sententiae suae a domino. [9] Nec ideo duritia imputabitur Christo de arbitrii cuiuscumque liberi vitio: Ecce, inquit, posui ante te bonum et malum; elige quod bonum est; si non potes, quia non vis ---- posse enim te, si velis, ostendit, quia tuo arbitrio utrumque  proposuit ----, discedas oportet ab eo, cuius non facis voluntatem.