Art. XII DE EXSECUTIONE
SENTENTIAE
Can.
1337 - § 1. Sententia, quae transiit in rem iudicatam,
exsecutioni mandari potest salvo can. 1328. § 2. Iudex, qui sententiam tulit,
et, si appellatio interposita est, etiam iudex appellationis, sententiae, quae
nondum transiit in rem iudicatam, provisoriam exsecutionem iubere possunt ex
officio vel ad instantiam partis idoneis, si casus fert, praestitis
cautionibus, si agitur de provisionibus ad necessariam sustentationem ordinatis
vel alia iusta causa urget. § 3. Si vero sententia, quae nondum transiit in rem
iudicatam, impugnatur, iudex, qui de impugnatione cognoscere debet, si videt
hanc probabiliter fundatam esse et irreparabile damnum ex exsecutione oriri
posse, potest vel exsecutionem ipsam suspendere vel eam cautioni subicere.
Can. 1338 - Non antea exsecutioni locus esse
potest, quam exsecutorium iudicis decretum habetur, quo edicitur sententiam
ipsam exsecutioni mandari debere; quod decretum pro diversa causarum natura vel
ipso sententiae tenore includatur vel separatim edatur.
Can. 1339 - Si sententiae exsecutio praeviam
rationum redditionem exigit, quaestio incidens habetur ab illo iudice
decidenda, qui tulit sententiam exsecutioni mandandam.
Can. 1340 - § 1. Nisi iure particulari
propriae Ecclesiae sui iuris aliud statuitur, sententiam exsecutioni mandare
debet per se vel per alium Episcopus eparchialis eparchiae, ubi sententia in
primo gradu iudicii lata est. § 2. Si vero hic renuit vel neglegit, parte,
cuius interest, instante vel etiam ex officio exsecutio spectat ad
auctoritatem, cui tribunal appellationis subiectum est. § 3. In controversiis,
de quibus in can. 1069, § 1, exsecutio sententiae spectat ad Superiorem in
typico vel statutis determinatum.
Can. 1341 - § 1. Exsecutor, nisi quid eius
arbitrio in ipso tenore sententiae est permissum, debet sententiam secundum
obviam verborum significationem exsecutioni mandare. § 2. Licet ei videre de
exceptionibus circa modum et vim exsecutionis, non autem de merito causae; si
vero habet aliunde compertum sententiam esse nullam vel manifesto iniustam ad
normam cann. 1303, 1304 et 1326, §
2, abstineat ab exsecutione et rem ad tribunal, a quo lata est sententia,
remittat partibus certioribus factis.
Can. 1342 - § 1. Quoties adiudicata actori
res aliqua est, haec actori tradenda est statim ac res iudicata habetur. § 2.
Si pars damnata est ad rem mobilem praestandam vel ad solvendam pecuniam vel ad
aliud dandum aut faciendum, iudex in ipso tenore sententiae vel exsecutor pro
suo arbitrio et prudentia terminum statuat ad implendam obligationem, qui tamen
neque infra quindecim dies coartetur neque sex menses excedat.
|