TITULUS XXVII DE SANCTIONIBUS POENALIBUS IN ECCLESIA
CAPUT I DE DELICTIS ET POENIS IN GENERE
Can. 1401 - Cum omnem rationem init Deus,
ut errantem ovem reducat, illi, qui ab Eo solvendi et ligandi potestatem
acceperunt, morbo eorum, qui deliquerunt, convenientem medicinam afferant, eos
arguant, obsecrent, increpent in omni patientia et doctrina, immo poenas
imponant, ut vulneribus a delicto illatis medeatur ita, ut neque delinquentes
ad desperationis praecipitia impellantur neque frena ad vitae dissolutionem et
legis contemptum relaxentur.
Can. 1402 - § 1. Poena canonica per iudicium
poenale in cann. 1468 - 1482 praescriptum irrogari debet firma potestate
coercitiva iudicis in casibus iure expressis et reprobata contraria
consuetudine. § 2. Si vero iudicio auctoritatis, de qua in § 3, graves obstant
causae, ne iudicium poenale fiat, et probationes de delicto certae sunt,
delictum puniri potest per decretum extra iudicium ad normam cann. 1486 et
1487, dummodo non agatur de privatione officii, tituli, insignium aut de
suspensione ultra annum, de reductione ad inferiorem gradum, de depositione vel
de excommunicatione maiore. § 3. Hoc decretum praeter Sedem Apostolicam ferre
possunt intra fines suae competentiae Patriarcha, Archiepiscopus maior,
Episcopus eparchialis atque Superior maior instituti vitae consecratae, qui
potestatem regiminis ordinariam habet, ceteris omnibus exclusis.
Can. 1403 - § 1. Etsi de delictis agitur,
quae poenam secumferunt iure obligatoriam, Hierarcha audito promotore iustitiae
a procedura poenali, immo a poenis irrogandis prorsus abstinere potest, dummodo
ipsius Hierarchae iudicio haec omnia simul concurrant: delinquens in iudicium
nondum delatus suum delictum Hierarchae in foro externo sincera paenitentia
motus confessus est necnon de reparatione scandali et damni congrue provisum
est. § 2. Hoc vero Hierarcha facere non potest, si de delicto agitur, quod
poenam secumfert, cuius remissio auctoritati superiori reservata est, donec
licentiam ab eadem auctoritate obtinuerit.
Can.
1404 - § 1. In poenis benignior est interpretatio facienda. §
2. Non licet poenam de persona ad personam vel de casu ad casum producere, etsi
par adest ratio, immo gravior.
Can. 1405 - § 1. Qui habet potestatem
legislativam, potest, quatenus vere necessarium est ad aptius providendum
disciplinae ecclesiasticae, etiam leges poenales ferre necnon suis legibus
etiam legem divinam aut ecclesiasticam ab auctoritate superiore latam congrua
poena munire servatis suae competentiae limitibus ratione territorii vel
personarum. § 2. Poenis iure communi in aliquod delictum statutis aliae poenae
iure particulari addi possunt; id antem ne fiat nisi gravissima de causa; si
vero iure communi indeterminata vel facultativa poena statuitur, iure
particulari in eius locum poena determinata vel obligatoria statui potest. § 3. Curent Patriarchae et Episcopi
eparchiales, ut leges poenales iuris particularis in eodem territorio, quatenus
fieri potest, uniformes sint.
Can. 1406 - § 1. Quatenus aliquis potest
praecepta imponere, eatenus potest re mature perpensa et maxima moderatione
poenas determinatas per praeceptum comminari eis exceptis, quae in can. 1402, §
2 enumerantur; Patriarcha vero de consensu Synodi permanentis etiam has poenas
per praeceptum comminari potest. § 2. Monitio cum comminatione poenarum,
qua Hierarcha legem non poenalem in casibus singularibus urget, praecepto poenali
aequiparatur.
Can. 1407 - § 1. Si iudicio Hierarchae, qui
poenam irrogare potest, natura delicti id patitur, poena irrogari non potest,
nisi delinquens antea semel saltem monitus est, ut a delicto desisteret, dato
congruo ad resipiscentiam tempore. § 2. A delicto destitisse dicendus est is,
quem delicti sincere paenituit quique praeterea congruam reparationem scandali
et damni dedit vel saltem serio promisit. § 3. Monitio poenalis vero, de qua in
can. 1406, § 2, sufficiens est, ut poena irrogari possit.
Can. 1408 - Poena reum non tenet, nisi
postquam sententia vel decreto irrogata est, salvo iure Romani Pontificis vel
Concilii Oecumenici aliter statuendi.
Can. 1409 - § 1. In lege poenali applicanda,
etsi lex utitur verbis praeceptivis, iudex pro sua conscientia et prudentia
potest: 1° poenae irrogationem in tempus magis opportunum differre, si ex
praepropera rei punitione maiora mala eventura praevidentur; 2° a poena
irroganda abstinere vel poenam mitiorem irrogare, si reus emendatus est necnon
de reparatione scandali et damni congrue provisum est aut si ipse reus satis ab
auctoritate civili punitus est aut punitum iri praevidetur; 3° poenas intra
aequos limites moderari, si reus plura delicta commisit et nimius videtur
poenarum cumulus; 4° obligationem servandi poenam suspendere in favorem eius,
qui omni probitate vitae hucusque commendatus primum deliquit, dummodo
scandalum reparandum non urgeat; poena suspensa prorsus cessat, si intra tempus
a iudice determinatum reus iterum non deliquit, secus tamquam utriusque delicti
debitor gravius puniatur, nisi interim actio poenalis pro priore delicto
exstincta est. § 2. Si poena est indeterminata neque aliter lex cavet, iudex
poenas in can. 1402, § 2 recensitas irrogare non potest.
Can. 1410 - In poenis clerico irrogandis ei
salva esse debent, quae ad congruam sustentationem sunt necessaria, nisi agitur
de depositione, quo in casu Hierarcha curet, ut deposito, qui propter poenam
vere indiget, quo meliore fieri potest modo, provideatur salvis semper iuribus
ortis circa praecaventiam et securitatem socialem necnon assistentiam
sanitariam in favorem eius eiusque familiae, si coniugatus est.
Can.
1411 - Nulla poena irrogari potest, postquam actio poenalis exstincta
est.
Can. 1412 - § 1. Qui lege aut praecepto
tenetur, adnexae eidem quoque poenae obnoxius est. § 2. Si, postquam delictum
commissum est, lex mutatur, applicanda est lex reo favorabilior. § 3. Si vero
lex posterior tollit legem vel saltem poenam, haec, quomodocumque irrogata
erat, statim cessat. § 4. Poena reum ubique tenet etiam resoluto iure eius, qui
poenam irrogavit, nisi aliter iure communi expresse cavetur.
Can. 1413 - § 1. Nulli poenae est obnoxius, qui decimum quartum
aetatis annum non explevit. § 2. Qui vero intra decimum quartum et
duodevicesimum aetatis annum delictum commisit, puniri potest tantummodo
poenis, quae privationem alicuius boni non includunt, nisi Episcopus
eparchialis vel iudex in casibus specialibus aliter melius consuli posse censet
eiusdem emendationi.
Can. 1414 - § 1. Poenis is tantum subicitur,
qui legem poenalem vel praeceptum poenale violavit aut deliberate aut ex
graviter culpabili omissione debitae diligentiae aut ex graviter culpabili
ignorantia legis vel praecepti. § 2. Posita externa legis poenalis vel
praecepti poenalis violatione praesumitur eam deliberate factam esse, donec
contrarium probetur; in ceteris legibus vel praeceptis id praesumitur
tantummodo, si lex vel praeceptum iterum post monitionem poenalem violatur.
Can. 1415 - Si qua adest secundum communem
praxim et doctrinam canonicam circumstantia attenuans, dummodo tamen delictum
adhuc habeatur, iudex poenam lege vel praecepto statutam temperare debet; immo
pro sua prudentia, si censet aliter posse melius consuli rei emendationi atque
reparationi scandali et damni, potest etiam a poena irroganda abstinere. Can.
1416 - Si delictum a recidivo commissum est vel si alia adest
secundum communem praxim et doctrinam canonicam circumstantia aggravans, iudex
potest reum gravius punire, quam lex vel praeceptum statuit, non exclusis
poenis in can. 1402, § 2 recensitis.
Can. 1417 - Qui communi delinquendi consilio
in delictum concurrunt neque in lege vel praecepto expresse nominantur, eisdem
poenis ac auctor principalis puniri possunt vel ad prudentiam iudicis aliis
poenis eiusdem vel minoris gravitatis.
Can. 1418 - § 1. Qui aliquid ad delictum
patrandum egit vel omisit nec tamen praeter suam voluntatem delictum
consummavit, non tenetur poena in delictum consummatum statuta, nisi lex vel
praeceptum aliter cavet. § 2. Si vero actus vel omissiones natura sua ad
delicti exsecutionem conducunt, auctor congrua poena puniatur, praesertim si
scandalum aliudve grave damnum evenit, leviore tamen quam ea, quae in delictum
consummatum constituta est. § 3. Ab omni poena liberatur, qui sua sponte
ab incepta delicti exsecutione destitit, si nullum ex conatu damnum aut
scandalum ortum est.
Can. 1419 - § 1. Qui a lege poenali
dispensare potest vel a praecepto poenali eximere, potest etiam poenam vi
eiusdem legis vel praecepti irrogatam remittere. § 2. Potest praeterea lege vel
praecepto poenali aliis quoque potestas conferri poenas remittendi.
Can. 1420 - § 1. Poenam vi iuris communis
irrogatam remittere potest: 1° Hierarcha, qui iudicium poenale promovit vel
decreto poenam irrogavit; 2° Hierarcha loci ubi reus actu commoratur, consulto
vero Hierarcha, de quo in n. 1. § 2. Hae normae valent etiam circa poenas vi
iuris particularis vel praecepti poenalis irrogatis, nisi aliter iure
particulari Ecclesiae sui iuris cavetur. § 3. Poenam vero a Sede Apostolica
irrogatam sola Sedes Apostolica remittere potest, nisi Patriarchae vel aliis
remissio poenae delegatur.
Can. 1421 - Remissio poenae vi aut metu
gravi aut dolo extorta ipso iure nulla est.
Can. 1422 -§ 1. Remissio poenae dari potest
etiam inscio reo vel sub condicione. § 2. Remissio poenae dari debet scripto,
nisi gravis causa aliud suadet. § 3. Caveatur, ne petitio remissionis poenae
vel ipsa remissio divulgetur, nisi quatenus id vel utile est ad rei famam
tuendam vel necessarium ad scandalum reparandum. Can.
1423 - § 1. Salvo iure Romani Pontificis remissionem cuiusvis poenae
sibi vel aliis reservandi, Synodus Episcoporum Ecclesiae patriarchalis vel
archiepiscopalis maioris lege propter graves circumstantias lata reservare
potest remissionem poenarum Patriarchae vel Archiepiscopo maiori pro subditis,
qui intra fines territorii Ecclesiae, cui praeest, domicilium vel
quasi-domicilium habent; nemo alius potest valide sibi vel aliis reservare
remissionem poenarum iure communi statutarum nisi de consensu Sedis
Apostolicae. § 2. Omnis reservatio stricte est interpretanda.
Can. 1424 - § 1. Remissio poenae dari non
potest, nisi reum delicti patrati sincere paenituit necnon de reparatione
scandali et damni congrue provisum est. § 2. Si vero iudicio illius, cui
remissio poenae competit, impletae sunt hae condiciones, remissio, quatenus
natura poenae spectata fieri potest, ne denegetur.
Can. 1425 - Si quis pluribus poenis
detinetur, remissio valet tantummodo pro poenis in ipsa expressis; remissio
generalis autem omnes aufert poenas eis exceptis, quas in petitione reus mala
fide reticuit.
Can. 1426 - § 1. Nisi alia poena iure
determinata est, irrogari possunt secundum antiquas Ecclesiarum orientalium
traditiones poenae, quibus imponitur aliquod grave opus religionis vel pietatis
vel caritatis peragendum veluti preces determinatae, pia peregrinatio, speciale
ieiunium, eleemosynae, recessus spirituales. § 2. Illi, qui has poenas non est
dispositus acceptare, aliae poenae irrogentur.
Can. 1427 - § 1. Salvo iure particulari
correptio publica fit coram notario vel duobus testibus aut per epistulam ita
tamen, ut de receptione et tenore epistulae ex aliquo documento constet. § 2. Cavendum est, ne ipsa correptione
publica locus detur maiori, quam par est, infamiae rei.
Can. 1428 - Si gravitas casus fert et
praecipue si agitur de recidivis, Hierarcha etiam praeter poenas per sententiam
ad normam iuris irrogatas reum submittere potest vigilantiae modo per decretum
administrativum determinato.
Can. 1429 - § 1. Prohibitio
commorandi in certo loco vel territorio tantum clericos vel religiosos vel
sodales societatis vitae communis ad instar religiosorum afficere potest,
praescriptio vero commorandi in certo loco vel territorio nonnisi clericos
eparchiae ascriptos salvo iure institutorum vitae consecratae. § 2. Ut
praescriptio commorandi in certo loco vel territorio irrogetur, requiritur
consensus Hierarchae loci, nisi agitur vel de domo instituti vitae consecratae
iuris pontificii vel patriarchalis, quo in casu requiritur consensus Superioris
competentis, vel de domo clericis plurium eparchiarum paenitentibus vel
emendandis destinata.
Can. 1430 - § 1. Privationes poenales afficere
possunt tantum illas potestates, officia, ministeria, munera, iura, privilegia,
facultates, gratias, titulos, insignia, quae sunt sub potestate auctoritatis
poenam constituentis vel Hierarchae, qui iudicium poenale promovit vel decreto
eam irrogat; idem valet pro translatione poenali ad aliud officium. § 2.
Potestatis ordinis sacri privatio dari non potest, sed tantum prohibitio omnes
vel aliquos eius actus exercendi ad normam iuris communis; item dari non potest
privatio graduum academicorum.
Can. 1431 - § 1. Excommunicatione minore
puniti privantur susceptione Divinae Eucharistiae; excludi insuper possunt a
participatione in Divina Liturgia, immo etiam ab ingressu in ecclesiam, si in
ea cultus divinus publice celebratur. § 2. Ipsa sententia vel decreto, quo haec
poena irrogatur, definiri debet eiusdem poenae extensio et, si casus fert,
duratio.
Can. 1432 - § 1. Suspensio potest esse vel
ab omnibus vel aliquibus actibus potestatis ordinis aut regiminis, ab omnibus
vel aliquibus actibus vel iuribus cum officio, ministerio vel munere conexis;
eiusdem vero extensio ipsa sententia vel decreto, quo poena irrogatur,
definiatur, nisi iure iam determinata est. § 2. Nemo suspendi potest nisi ab
actibus, qui sunt sub potestate auctoritatis poenam constituentis vel
Hierarchae, qui iudicium poenale promovet vel decreto suspensionem irrogat. §
3. Suspensio numquam afficit validitatem actuum nec ius habitandi, si quod reus
ratione officii, ministerii vel muneris habet; suspensio vero vetans fructus,
remunerationes, pensiones aliudve percipere secumfert obligationem restituendi,
quidquid illegitime, etsi bona fide, perceptum est.
Can. 1433 - § 1. Clericus ad inferiorem
gradum reductus vetatur illos actus potestatis ordinis et regiminis exercere,
qui huic gradui consentanei non sunt. § 2. Clericus vero a statu clericali
depositus privatur omnibus officiis, ministeriis aliisve muneribus, pensionibus
ecclesiasticis et qualibet potestate delegata; fit ad ea inhabilis; potestatem
ordinis exercere prohibetur; promoveri non potest ad superiores ordines sacros
et laicis, ad effectus canonicos quod attinet, aequiparatur firmis cann. 396 et 725.
Can. 1434 - § 1. Excommunicatio maior vetat
praeter omnia illa de quibus in can. 1431, § 1, et alia sacramenta suscipere,
sacramenta et sacramentalia ministrare, officiis, ministeriis vel muneribus
quibuslibet fungi, actus regiminis ponere, qui, si tamen ponuntur, ipso iure
nulli sunt. § 2. Excommunicatione maiore punitus a participatione in Divina
Liturgia et in aliis quibuslibet publicis celebrationibus cultus divini
arcendus est. § 3. Excommunicatione maiore punitus vetatur frui privilegiis antea
sibi concessis; non potest valide consequi dignitatem, officium, ministerium
aliudve munus in Ecclesia vel pensionem nec fructus his adnexos facit suos;
caret etiam voce activa et passiva.
Can. 1435 - § 1: Si poena vetat
suscipere sacramenta vel sacramentalia, vetitum suspenditur, dum reus in
periculo mortis versatur. § 2. Si poena vetat ministrare sacramenta vel
sacramentalia vel ponere actum regiminis, vetitum suspenditur, quoties id
necessarium est ad consulendum christifidelibus in periculo mortis constitutis.
|