CAPUT II DE CONSUETUDINE
Can.
1506 - § 1. Consuetudo comunitatis christianae, quatenus
actuositati Spiritus Sancti in corpore ecclesiali respondet, vim iuris obtinere
potest. § 2. Iuri divino nulla consuetudo potest ullo modo derogare.
Can. 1507 - § 1. Ea tantum consuetudo vim
iuris habere potest, quae est rationabilis et a communitate legis saltem
recipiendae capaci praxi continua et pacifica inducta necnon per tempus iure
statutum praescripta. § 2. Consuetudo, quae a iure expresse reprobatur, non est
rationabilis. § 3. Consuetudo vigenti iuri canonico contraria aut, quae est
praeter legem canonicam, vim iuris obtinet tantum, si legitime per annos
triginta continuos et completos servata est; contra legem canonicam vero, quae
clausulam continet futuras consuetudines prohibentem, sola praevalere potest
consuetudo centenaria vel immemorabilis. § 4. Legislator competens potest
consuetudinem consensu suo saltem tacito etiam ante hoc tempus ut legitimam
approbare. Can.
1508 - Consuetudo est optima legum interpres.
Can. 1509 - Consuetudo sive contra sive
praeter legem per contrariam consuetudinem aut legem revocatur; sed nisi
expressam de eis mentionem facit, lex non revocat consuetudines centenarias vel
immemorabiles; ad ceteras consuetudines quod attinet, valet can. 1502, § 2.
|