|
Haec vestium ornamenta quamvis plenis suae splendicitatis flammarent
ardoribus, earumdem tamen splendor sub puellaris splendoris sidere patiebatur
eclipsim. In lateritiis
vero tabulis arundinei styli ministerio, virgo varias rerum picturales sociabat
imagines; pictura tamen subjacenti materiae familiariter non cohaerens, velociter evanescendo
moriens, nulla imaginum post se relinquebat vestigia. Quas
cum saepe suscitando puella crebro vivere [0439D] faciebat, tamen in scripturae
proposito, imagines perseverare non poterant. Virgo
igitur ut praetaxavimus a coelestis regionis emergens confinio, in mundi
passibilis tugurium, curru vitreo ferebatur, qui Junonis alitibus, nullius jugi
ministerio disciplinatis, sed sibi spontanea voluntate conjunctis, trahebatur;
homo vero virginis capiti supereminens, cujus vultus non terrenitatis, sed
potius deitatis redolebat arcanum; impotentiam sexus supplendo feminae, modesto
directionis ordine, currus aurigabat incessum. Ad
cujus contemplandam pulchritudinem dignitatis, dum tanquam manipulos, oculorum
radios conlegarem [0440A] visibiles, ipsi tantae majestatis non audentes
obviare decori, splendoris hebetati verberibus, nimis meticulosi ad palpebrarum
contubernia refugerunt. In praefatae autem virginis adventu,
quasi suas renovando naturas, omnia solemnizare crederes elementa. Firmamentum quasi suis cereis virgineum iter illuminans, ut solito
plenius radiarent, suis imperavit sideribus. Unde et
ipsa lux divina tantam eorum admirari videbatur audaciam, quod in ejus
conspectu quasi nimis insolenter auderent apparere. Phoebus
etiam vultum solito laetiorem in occursum virginis ostendens, totas sui luminis
effundebat divitias. Sororem etiam quam sui
splendoris depauperaverat ornamentis ei veste jucunditatis reddita [0440B]
reginae venienti jubet occurrere. Aer vultus nubium exuens
lacrymosos, sereni vultus benevolentia, virgineis ardebat incessibus: qui
primum aquilonaris irae vexatus insania, nunc in Favonii favorabili
gremio conquiescebat. Aves, quasi naturae inspiratione,
alarum ludo plausibili joculantes, virgini venerationis faciem exhibebant.
Juno, quae jampridem joviales tactus fuerat dedignata, tanta fuit inebriata
laetitia, ut crebro oculum praeludio, maritum ad
venereas incitaret illecebras. Mare, tumultuosis prius
fluctibus debacchatum, nunc puellaris adventus feriando solemnia,
tranquillitatis pacem spondebat perpetuam. Eolus namque tempestatis
ventos ne in conspectu virginis amplius civilia bella
[0440C] moverent in suis vinculavit ergastulis. Pisces in
aquarum superciliis enatantes, in quantum sensualitatis patiebatur inertia,
quadam festivitatis hilaritate, suae dominae ornabant adventum. Thetis,
etiam nuptias agens cum Nereo, Achillem alterum concipere destinabat. Puellae vero aquarum pulchritudo non solum hominibus suam furaretur
rationem, verum etiam coelestes suae deitatis cogeret oblivisci, locis fluvialibus
emergentes, quasi tributariae reginae venienti, pigmentarii nectaris
praesentabant munuscula; quibus favorabiliter susceptis a virgine, jugi
complexuum innexione, crebraque repetitione osculi, virgo virginibus suum
intimabat amorem. Terra, jampridem hiemis latrocinio suis ornamentis denudata,
[0440D] a veris prodigalitate, spirantem florum tunicam usurpavit, ne vestibus pannosis ingloria, adolescentulae aspectui
indecenter compareret. Ver etiam quasi artifex peritus in
arte textoria, ut virginis applauderet incessibus, vestimenta texebat
arboribus, quae demissione comarum, sub quadam adorationis specie, quasi
flectendo genua, virgunculae supplicabant. E quibus egressae
virgines, suae pulchritudinis die materialis diei locupletantes divitias, ex
antonomasticis herbarum confecta speciebus, in cedrinis vasculis
ferebant aromata, quae tanquam suos redditus puellulae persolvendo, ejus
favorem suis emebant muneribus. Napae, floribus [0441A]
saturantes regium currum, quandoque roseis floribus sanguinabant; aliquando
florum foliis liliabant albentibus. Flora, camisiam byssinam quam marito texuerat, ut ejus
mereretur amplexus, prodigaliter virgini praesentavit. Proserpina, toro mariti
fastidito tartarei, ad superna repatrians, suae
imperatricis noluit defraudari praesentia. Terrestria etiam
animalia, nescio qua docente natura, jocis indulgendo lascivius, virginalem
didicere praesentiam. Sic rerum universitas ad virginis fluens obsequium, miro certamine laborabat sibi virginis gratiam comparare.
Floriger horrentem Zephyrus laxaverat annum,
Exstinguens Boreae praelia
pace sui.
Grandine
perfusus florum, pluit ille ligustrum,
[0441B] Et pratis horum jussit inesse nives.
Ver, quasi fullo novus, reparando pallia
pratis
Horum succendit muricis igne togas.
Reddidit arboribus crines quos bruma totondit;
Vestitum reparans, quem tulit ipsa prius.
Tempus erat quo larga suas expandit in agris,
Applausu Dryadum, gratia veris opes.
Quo dum major inest virtus infantia florum,
Altius emergens, matre recedit humo.
Quo violae speculum terrae cunabula lingens,
Aeris afflatus postulat ore novo.
Tempus erat quo terra
caput stellata rosarum,
Contendit coelo sidere plena suo.
Quo
vexilla gerens aetatis amygdalus ortum
[0441C] Praedicat, et veris gaudia flore vocat.
Quo vitis gemmata
sinus, amplexa maritos
Ulmi, de partu cogitat ipsa suo.
Proscribit brumae solaris cereus umbram
Cogens exsilium frigora cuncta pati
Altis cum bruma latuit phantastica silvis,
Quam silvae foliis fecerat umbra recens.
Jam
flori parvo Juno dedit ubera roris,
Quo primum partus lactet alumna suos.
Tempus erat Phoebi quo mortua gramina virtus
Suscitat, et tumulis
surgere cuncta jubet.
Quo mundum facies vernalis laeta serenat,
Et lacrymas hiemis
tergit ab ore suo.
AÎris ut fidei se flos committere possit,
Nec florem primum
frigoris urat hiems.
[0441D] Quo
mundum Phoebus hiemis torpore gementem
Visitat, et laeta luce salutat eum.
Proxima
quo senium deponit temporis aetas,
Et mundus senior incipit
esse puer.
Quo Phoebus noctem propriis depauperat horis,
Pigmaeusque dies incipit esse gigas.
Quo parat hospitium Phoebo, solvitque tributum
Grex ovium, gaudens hospite sole pecus
Quo Philomela sui celebrat solemnia veris,
Odam melliti carminis ore canens:
In cujus festo sua gutturis organa pulsat,
Ut proprio proprium praedicet ore deum.
[0442A] Quo dulci
sonitu citharam mentitur alauda,
Cum volat ad superos, colloquiturque Jovi.
Splendor
lascivas argenteus edidit aves,
In fluviisque diem jusserat esse suum.
Discursus varii fontis garrire videres,
Prologus in somnum murmur euntis erat.
Splendorisque sui facie fons ille rogabat,
Ut sua defessus pocula sumat homo.
|