|
Tunc illa authenticae
serenitatis vultum tumultuose figurans, ait: An interrogationem, quae
dubitationis facie indigna est, usurpando, quaestionis vestis imagine? an umbratilibus poetarum figmentis quae artis poeticae
depinxit industria, fidem adhibere conaris? Nonne ea quae in puerilibus [0451C] cunis poeticae disciplinae discutiuntur, altiori
distinctionis lima, senior philosophiae tractatus eliminat? An ignoras, quomodo
poetae sine omni palliationis remedio, auditoribus nudam falsitatem
prostituunt, ut quadam mellita dulcedine velut incantatas audientium aures
inebrient? Quomodo ipsam falsitatem quadam probabilitatis hypocrisi palliant,
ut per exemplorum imagines, hominum animos moriginationis incude sigillent? At, in superficiali litterae cortice falsum resonat lyra poetica,
sed interius, auditoribus secretum intelligentiae altioris eloquitur, ut exteriore
falsitatis abjecto putamine, dulciorem nucleum veritatis secrete intus lector
inveniat. Poetae tamen aliquando historiales [0451D] eventus
joculationibus fabulosis quadam eleganti fictura confoederant, ut ex diversorum
competenti conjunctura, ipsius narrationis elegantior pictura resultet. Sed
tamen, cum a poetis deorum pluralitas somniatur, vel ipsi dii venereis ferulis
manus subduxisse dicuntur, in his, falsitatis umbra lucescit, nec in hoc, poeta
a suae proprietatis genere degener invenitur. Cum enim Epicuri jam soporentur
somnia, Manichaei sanetur insania, Aristotelis arguantur argutiae, Arii
fallantur fallaciae, unicam Dei unitatem ratio probat,
mundus eloquitur, fides credit, Scriptura testatur; in quo nullo nulla labes
invenitur, quem nulla vitii pestis aggreditur, cum quo nullus tentationis motus
congreditur. Hic est splendor nunquam deficiens, vita
indefessa, [0452A] non moriens, fons semper scaturiens, seminale vitae
seminarium sapiens, principale principium, initiale bonitatis initium. Quamvis
ergo, ut poetae testati sunt plerique homines talibus Veneris terminis sint
abusi ad litteram, narratio tamen illa vel deos esse,
vel ipsos in Veneris gymnasiis latuisse, mentitur, et in nimiae falsitatis
vesperascit occasum: ideo, ista nube taciturnitatis obduxi, alia vero in luce
verae narrationis explicui. Ad haec ego: Jam meam
quaestionem agnosco redolere nimiae ruditatis favillam, sed si alia quaedam
paupercula quaestio dignitatis tuae audientiam comparare auderet, quidpiam
quaerendo quaererem. Ad haec illa: Nonne jam pridem
absque omni refrenationis obstaculo, liberas quaerendi habenas exposui? [0452B]
|