|
Cum inter Naturam Hymenaeumque
quaedam colloquii celebraretur festivitas, ecce virgo suae pulchritudinis
aurora blandiens universis, repentina sui adventus
praesentia, sui directione itineris ad nostram aspirare videbatur praesentiam. In cujus pulchritudine tanti artificii resultabat solemnitas, ut in
nullo naturae polientis claudicaret digitus. Hujus
facies nullius adventitii coloris mendicabat hypocrisim, sed rosam cum lilio
disputantem in facie, mistione naturae mirabili, plantaverat [0473A]
dextera Omnipotentis. Oculi, simplicitatis disciplinati modestia, nullius
petulantiae lasciviebant excursibus. Labia proprii retentiva
vigoris, nec exhausta suaviis, nec osculis videbantur Veneris sensisse
praeludia. Hujus tamen faciem desudantem in lacrymas,
lacrymarum flumine crederes naufragari. Sertum vero materialiter ex liliis decussatae
insertionis connubio fibulatis, sui capitis arriserat ornamentis. Cignei tamen crinis candor dedignatus liliorum
supplicare candoribus, contradictoriam jactitabat albedinem. Vestes
etiam suis verioribus albedinis argumentis nivibus conclusissent, nisi pictura
varios commentata colores, earum fefellisset albedinem. In his etenim, sub commento picturae, videbatur intextum, qualiter
Hippolyti castitas [0473B] muro vallata constantiae, novercalis luxuriae oppositionibus
institit refellendo. Illic Daphnes, ne virginalis
ferae jacturam sustineret, fuga Phoebi fugabat illecebras. Illic
Lucretia fracti pudoris dispendium mortis excludebat compendio. Illic in speculo picturae, castitatis speculum Penelopem poteram
speculari. Et, ut brevi
narrationis tramite subterfugienda picturae multiloquia comprehendam, nullam
nativitatis filiam suo commendationis ferculo, depictionis industria
defraudavit. Aurei vero sigilli nobilitas, quae ut
jaspidum stellabat siderea multitudo, praefatae virginis diescebat in dextera. Super sinistram autem residens turtur, sub facie elegiaci carminis,
calamitosis ejulationibus, suae vocis citharam adaptabat. Adolescentularum vero cohors, [0473C] ad itineris solatium et ad
obsequiale ministerium, ejus adhaerebat vestigiis. Quam
postquam Natura prospexit sibi loci proximitate vicinam, solemni occursu ei
obviam veniens, salutis prooemio, osculi praeludio, amplexus connubio,
mentalem foris depinxit affectum; dumque praedictae virginis in praefatione
salutis, nomen enituit, praesentialem agnovi Castitatis adventum.
|