|
Episcopi tamen qui advenerant ad sanctum Gallum
sepeliendum, postquam eum sepelierant, dixerunt Catoni presbitero: 'Videmus,
quia te valde diligit pars maxima populorum; veni, consenti nobis, et
benedicentes consecremus te ad episcopatum. Rex vero parvulus est, et si qua
tibi adscribitur culpa, nos suscipientes te sub defensione nostra, cum
proceribus et primis regni Theodovaldi regis agemus, ne tibi ulla excitetur
iniuria. Nobis quoque in tantum fideliter
crede, ut spondeamus pro te omnia, etiamsi damni aliquid supervenerit, de
nostris propriis facultatibus id reddituros' . Ad haec ille coturno vanae
conflatus gloriae, ait: 'Nostis enim fama currente, me ab initio aetatis meae
semper religiose vixisse, vacasse ieiuniis, elemosinis delectatum fuisse,
continuatas saepius exercuisse vigilias, psallentio vero iugi crebra
perstitisse statione nocturna. Nec me dominus Deus meus patitur ab hac
ordinatione privari, cui tantum famulatum exibui. Nam et ipsos clericati grados
canonica sum semper institutione sortitus. Lector decim annis fui,
subdiaconatus officium quinque annis ministravi, diaconatui vero quindecim
annis mancipatus fui, presbiterii, inquam, honorem viginti annis potior. Quid
enim mihi nunc restat, nisi ut episcopatum, quem fidelis servitus promeretur,
accipiam? Vos igitur revertimini ad civitates vestras, et si quid utilitati
vestrae conpetit, exercete; nam ego canonice adsumpturus sum hunc honorem' . Haec audientes
episcopi et in eum vanam gloriam exsecrantes, discesserunt.
|