Tunc et Austrapius dux Chramnum metuens, in basilica sancti Martini
confugit. Cui tali in tribulatione posito non defuit divinum auxilium. Nam cum
Chramnus ita eum constringi iussit, ut nullus illi alimenta praebere
praesumerit, et ita arcius custodiretur, ut nec aquam quidem ei aurire liceret,
quo facilius conpulsus inaedia ipse sponte sua de basilicam sancta periturus
exiret, accedens quidam vasculum illi cum aqua simevivo detulit ad putandum.
Quo accepto, velociter iudex loci advolavit ereptumque de manu eius terrae
diffudit. Quod velox Dei ultio et beati antestetis virtus est subsecuta. Eam
namque die iudex qua ista gesserat correptus a febre, nocte media expiravit,
nec pervenit in crastino ad illam horam, qua in basilica sancti poculum de manu
excusserat fugitivi. Post istud miraculum omnes ei opolentissime quae erant
necessaria detulerunt. Redeunte autem in regnum suum rege Chlothario, magnus
cum eo est habitus. Tempore vero eius ad clericatum accedens, apud Sellensim
castrum, quod in Pectava habitur diocisi, episcopus ordenatur; futurum, ut,
decedente Pientio antestite, qui tunc Pectavam regebat eclesiam, ipse
succederet. Sed rex Chariberthus in aliut vertit sententiam. Denique cum
Pientius episcopus ab hac luce migrasset, apud Parisius civitatem Pascentius,
qui tunc abba erat basilicae sancti Helari, ei succedit ex iussu regis
Chariberthi, clamante Austrapio, sibi hunc redebere locum. Sed parum ei iactati
profuere sermones. Ipse quoque regressus ad castrum suum, mota super se
Theifalorum seditione, quos saepe gravaverat, lancea sauciatus crudiliter vitam
finivit. Dioceses vero suas eclesia Pectava recipit.
|