|
Transiet
tunc et abba monasterii ipsius, cui Sunniulfus successit, vir totius
simplicitatis et caritatis. Nam plerumque hospitum pedes ipse abluebat
manibusque ipse tergebat: unum tantum, quod gregem commissum non timore, sed
supplicatione regebat. Ipse quoque referre erat solitus, ductum se per visum ad
quoddam flumen igneum, in quo ab una parte litoris concurrentes populi ceu apes
ad alvearia mergebantur; et erant alii usque ad cingulum, alii vero usque
ascellas, nonnulli usque mentum, clamantes cum fletu se vehementer aduri. Erat
enim et pons super fluvium positus ita angustus, ut vix unius vestigii
latitudinem recipere possit. Apparebat autem et in alia parte litoris domus
magna, extrinsecus dealbata. Tunc
his qui cum eo erant, quid sibi haec velint, interrogat. At illi dixerunt: 'De
hoc enim ponte praecipitabitur, qui ad distringendum commissum gregem fuerit
repertus ignavus; qui vero strenuus fuerit, sine periculo transit et inducitur
laetus in domum quam conspicis ultra'. Haec audiens, a somno
excutitur, multo deinceps monachis severior apparens.
|