|
Defuncto
igitur, ut diximus, apud Arvernum Cautino episcopo, plerique intendebant propter
episcopatum, offerentes multa, plurima promittentes. Nam Eufrasius presbiter,
filius quondam senatoris Euvodi, susceptas a Iudaeis species magnas regi per
cognatum suum Beregisilum misit, ut scilicet, quod meritis optinere non
poterat, praemiis optineret. Erat quidem elegans in conversatione, sed non erat
castus in opere, et plerumque inebriabat barbaros, sed rare reficiebat egenos.
Et credo, haec causa obstitit, ut non optineret, quia non per Deum, sed per
homines adipisci voluit hos honores. Sed nec illud potuit immutari, quod Dominus per os sancti Quintiani
locutus est, quia: 'Non surgit de stirpe Hortinsi, qui regat ecclesiam Dei'.
Congregatos igitur Abitus archidiaconus clericis in ecclesia Arverna nulla
quidem promisit, sed tamen accepto consensu ad regem petiit; voluitque ei tunc
Firminus, qui in hac civitate comitatum potitus fuerat, impedire; sed ipse non
abiit. Amici autem eius, qui in hac causa directi fuerant, rogabant regem, ut
saltim una dominica praeteriret, ut hic non benediceretur; quod si
propalaretur, mille aureos regi darent; sed rex his non adnuit. Factum est
ergo, ut, congregatis in unum civibus Arvernis, beatus Abitus, qui tunc
temporis, ut diximus, erat archidiaconus, a clero et populo electus cathedram
pontificatus acciperet; quem rex in tanto honore dilexit, ut parumper rigorem
canonicum praeteriens, in sua eum praesentia benedici iuberet, dicens: 'Merear
de manu eius eulogias accipere'. Haec enim gratia fecit, ut apud Metensim urbem
benediceretur. Idem, accepto episcopatu, magnum se in omnibus praebuit,
iustitiam populis tribuens, pauperibus opem, viduis solacium pupillisque
maximum adiumentum. Iam si peregrinus ad eum advenerit, ita diligitur, ut in
eodem se habere et patrem recognoscat et patriam; qui cum magnis virtutibus floreat
et omnia quae Deo sunt placita ex toto corde custodiat, iniquam in omnibus
extirpans luxuriam, iustam Dei inserit castitatem.
|