|
Felix vero
episcopus Namneticae civitatis in hac valitudine corruens, graviter aegrotare
coepit. Tunc vocatis ad se episcopis, qui propinqui erant, supplicat, ut consensum,
quem in Burgundione nepote suo fecerat, suis subscriptionibus roborarent. Quod
cum factum fuisset, eum ad me dirigunt. Erat tunc temporis Burgundio quasi
annorum XXV. Qui veniens rogat, ut, accedens usque Namnetas, episcopum eum in
locum avunculi, qui adhuc superstes erat, tonsoratum consecrare deberem. Quod ego abnui, quia canonibus non congruere cognovi.
Consilium tamen praebui, dicens: 'Habemus scriptum in canonibus, fili, non
posse quemquam ad episcopatum accedere, nisi prius ecclesiasticus gradus
regulariter sortiatur. Tu ergo, dilectissime, revertere illuc et pete, ut ipse
te qui elegit debeat tonsorare. Cumque presbiterii honorem acciperis, ad
ecclesiam adsiduus esto; et cum eum Deus migrare voluerit, tunc tu facile
episcopale gradum ascendes'. At ille regressus, consilium acceptum adimplere
dissimulavit, eo quod Felix episcopus ab incommodo levius agere videretur. Sed
postquam febris discessit, tibiae eius ab humore pusulas emerserunt. Tunc cantaredarum cataplasmam nimium validam ponens,
conputrescentibus tibiis, anno episcopatus sui XXXIII, aetate septuagenaria
vitam finivit. Cui Nonnichius consobrinus, rege ordinante, successit.
|