|
Hoc anno Tiberius imperator migravit a
saeculo, magnum luctum relinquens populis de obito suo. Erat enim summe
bonitatis, in aelimosinis prumptus, in iudiciis iustus, in iudicando
cautissimus; nullum dispiciens, sed omnes in bona voluntate conplectens. Omnes
diligens, ipse quoque diligebatur ab omnibus. Hic cum egrotare coepisset et se
iam vivere disperaret, vocavit Sophiam agustam, dicens: 'Ecce! iam impleto
sentio tempus vitae meae; nunc consilio tuo elegam, qui rei publicae praeesse
debeat. Oportit enim strinuum elegi, quae praesit huic potestati'. At illa
Mauricium quendam elegit, dicens: 'Valde strinuus et sacax vir isti. Nam et sepius
contra inimicos rei publicae demicans, victurias obtenuit'. Haec enim dicebat,
ut, isto transeunte, huius coniugio necteretur. Sed Tiberius, postquam
consensum cognovit agustae de huius electione, iussit exornare filiam suam
ornamentis imperialibus, et vocato Mauritio, ait: 'Ecce! cum consensu Sophiae
agustae ad imperium elegeris; in quo ut firmior sis, filiam meam tradam tibi'.
Et accedentem puella, tradedit eam pater Mauritio, dicens: 'Sit tibi imperium
meum cum hac puella concessum. Utire eum felix, memor semper, ut aequitate et
iustitiam delecteris' . At ille, acceptam puellam, duxit eam ad domum suam; et
transacta solemnitate nuptiarum, Tiberius obiit. Igitur caelebrato iustitio, Mauricius indutus diademate et purpora, ad
circum processit, adclamatisque sibi laudibus, largita populo munera, in
imperio confirmatur.
|