|
Exinde Tholosam digressus, emisit nuntius ad Magnulfum
episcopum civitatis, ut ab eo susciperetur. Sed, ille, non inmemor prioris
iniuriae, quam per Sigulfum quondam, qui se in regno elevare voluit,
pertulerat, dicit civibus suis: 'Scimus enim, regis esse Gunthchramnum ac
nepotem eius; hunc autem nescimus unde sit. Estote ergo parati, et si voluerit
Desiderius dux hanc calamitatem inducere super nos, simili ut Sigulfus sorte
depereat; sitque omnibus exemplum, ne quis extraneorum Francorum regnum audeat
violare'. His ita resistentibus et bellum parantibus, adveniente Gundovaldo cum
magno exercitu; cum vidissent, quod sustenere non possint, susceperunt eum.
Post haec cum ad convivium in domo aeclesiae episcopus una cum Gundovaldo
resederet, ait: 'Filium te Chlothacharii regis adseris, sed utrum sit verum an
non, ignoramus. Vel si possis vindecare
coepta, incredibile habetur apud animos nostros'. At ille ait: 'Ego regis
Chlothacharii sum filius et partem regni de praesenti sum percepturus; et usque
Parisius velociter accedam et ibi sedem regni statuam'. Cui episcopus ait:
'Verumne est ergo, quod nullus de stirpe regum Francorum remansit, si tu haec
quae dicis impleberis?' Inter has altercationes cum haec Mummolus exaudisset,
elevata manu alapis cecidit episcopum, dicens: 'Non pudet, ut tam degener et
stultus ita magno regi respondeat?' Verum ubi et Desiderius de consilio
episcopi conperit quae fuerant dicta, ira commotus, manus in eum iniecit;
caesumque communiter hastis, pugnis et calcibus ac fune revinctum exilio
damnaverunt, resque eius tam proprias quam aeclesiae integre auferentes. Waddo
autem, qui erat maior domus reginae Rigunthis, se eisdem copolavit. Reliqui
vero qui cum eo abierant per fugam dilapsi sunt.
|