|
Denique cum
interitum Merovechi adque Chlodovechi saepius lamentaret nesciretque, ubi eos postquam
interficerant proiecissent, venit ad regem homo, qui diceret: ìSi mihi
contrarium in posterum non habetur, indicabo, in quo loco Chlodovechi cadaver
sit positum'. Iuravit rex, nihil ei molestum fieri, sed potius muneribus
ampliari. Tunc ille: 'Veritatem', inquid, 'me loqui, o rex, ipsa ratio quae
acta est conprobabit. Nam quando Chlodovechus interfectus est ac sub
stillicidio oraturii cuiusdam sepultus, metuens regina, ne aliquando inventus
cum honore sepeliretur, iussit eum in alveum Matronae fluminis proici. Tunc
intra lapsum, quod opere meo ad capiendorum piscium necessitatem praeparaveram,
repperi. Sed cum ignorarem, quisnam esset, a caesariae prolixa cognovi
Chlodovechum esse, adpraehensumque in humeris ad litus detuli ibique eum
cespite superposito tumulavi. Ecce, salvatis artubus, quod volueris effice!'
Quod cum rex conperisset, confingens se ad venationem procedere, detectoque
tumulo, repperit corpusculum integrum et inlaesum. Una tantum pars capillorum,
quae subter fuerat, iam defluxerat, alia vero cum ipsis crinium flagellis
intacta durabat. Cognitumque est, hunc esse, quem rex intento animo requirebat.
Convocato igitur episcopo civitatis, cum clero et populo ac cereorum
innumerabilium ornato ad basilicam sancti Vincenti detulit tumulandum, non
minus plangens nepotes mortuos, quam cum vidit filios proprios iam sepultus.
Post haec misit Pappolum Carnotenae urbis episcopum, qui Merovechi cadaver
requirens, iuxta Chlodovechi tumulum sepelivit.
|