|
Dum haec agerentur
et Brittani circa urbis Namneticam utique et Redonicam valde desevirent, Gunthchramnus
rex exercitum contra eos conmoverii iussit; in quorum capite Beppolenum et
Ebracharium duces delegit. Sed Ebracharius suspectus, quod, si victuria cum
Beppoleno patraretur, ipse ducatum eius adquireret, inimicitias cum eodem
conectit, ac per viam totam se blasphemiis, convitiis atque maledictionibus
lacessunt. Verum per via, qua abierunt, incendia, homicidia, spolia ac multa
scelera egerunt. Interea venerunt ad Vicinoniam amnem, quo transmissi, ad Uldam
fluvium pervenerunt; ibique dissipatis vicinitatis casis, pontes desuper
statuunt, sicque exercitus omnis transivit. Coniunctus enim fuerat eo tempore
Beppoleno presbiter quidam, dicens: 'Si secutus me fueris, ego te usque Warocum
ducam ac Brittanos tibi in unum collectos ostendam'. Fredegundis enim cum
audisset, quod in hoc procincto Beppolenus abiret, quia ei iam ex anteriore
tempore invisus erat, Baiocassinos Saxones, iuxta ritum Brittanorum tonsos
atque cultu vestimenti conpositos, in solatium Waroci abire praecepit.
Adveniente autem Beppoleno cum his qui cum eum sequi voluerunt, certamen iniit
multosque per biduum de Brittanis ac Saxonibus suprascriptis interimit.
Recesserat enim ab eo Ebracharius cum maiori manu nec ad eum accedere voluit,
donec interemptum audiret. Die autem tertia, cum iam qui cum eo erant
interfecerentur atque ipse sauciatus lancia repugnaret, inruentibus super eum
Waroco cum supradictis, interfecerunt eum. Incluserat enim eos inter angustias
viarum atque paludes, in quibus magis luto necti quam gladio trucidati sunt. Ebracharius
vero usque Venetus urbem accessit. Miserat enim ad eum obviam episcopus Regalis
clericos suos cum crucibus et psallentio, qui eos usque ad urbem deduxerunt.
Ferebant etiam quidam eo tempore, quod Warocus in insulis fugire cupiens cum
navibus oneratis auro argentoque vel reliquis rebus eius, cum alta maris
coepissent, commoto vento, dimersis navibus, res quas inposuerat perdidissent;
tamen ad Ebracharium veniens, pacem petiit obsedesque cum multis muneribus
tradidit, promittens se numquam contra utilitatem Gunthchramni regis esse
venturum. Quo recedente, et Regalis episcopus cum clericis et paginsibus urbis
suae similia sacramenta dedit, dicens, quia: 'Nihil nos dominis nostris regibus
culpabelis sumus nec umquam contra utilitatem eorum superbi extitimus, sed in
captivitate Brittanorum positi, gravi iugo subditi sumus'. Pace igitur
celebrata inter Warocum atque Ebracharium, dixit Warocus: 'Discedite nunc et
renuntiate, quia omnia quae iusserit rex sponte implire curabo; quod ut plenius
credere debeatis, nepotem meum obsedem tribuam'. Et ita fecit, cessatumque est
a bello. Verumtamen multitudo magna, sicut de regali exercitu, ita et de
Brittanis caesa est. Egrediente autem exercitu a Brittaniis ac transeuntibus
amnem robustiores, inferiores et pauperes, qui cum his erant, simul transire
non potuerunt. Cumque in litus illud Vicinoniae amnis restitissent, Warocus,
oblitus sacramenti atque obsedum, quos dederat, misit Canaonem filium suum cum
exercitu, adpraehensisque viris, quos in litore illo repperierat, vinculis
alligat, resistentes interfecit, nonnullis, qui cum caballis torrentem
transmeare voluerunt, ab ipsius torrentis impetu in mari deiectis. Dimissi sunt
postea multi a coniuge Waroci cum cereis et tabulis quasi liberi et ad propria
sunt regressi. Exercitus vero ipsius, qui prius transierat, metuens per viam
illam qua venerat regredi, ne forte mala quae fecerat pateretur, ad Andigavam
urbem dirigit, Meduanae torrentis expetens pontem. Sed parva quae prius
transiit manus ad ipsum, quem praefati sumus, pontem spoliati, caesi et ad omne
dedecus sunt redacti. Per Toronicum vero transeuntes, praedas agentes, multos
expoliaverunt; inopinantes enim repperierant incolas loci. Multi tamen de hoc
exercitu a Gunthchramnum regem accesserunt, dicentes, quia Ebracharius dux ac
Wiliacharius comes, accepta pecunia Waroco, exercitum perire fecissent. Qua de
causa Ebracharius praesentatus, multum convitiis actus a rege, a praesentia
eius discedere iussus est, Wiliachario comite per fugas latitante.
|